Θέατρο χωρίς αυλαία.

Αν οι σκέψεις μου είχαν χρώμα θα ήταν κατακόκκινες με το πιο βαθύ κόκκινο. Θα μύριζαν ιδρώτα και σαπίλα αλλά θα εξαφανίζονταν στο φως. Αν οι σκέψεις μου είχαν σχήμα θα ήταν ακατανόητο και μεγάλο. Σαν ένα περίεργο έργο τέχνης που αμφισβητείται η εγκυρότητα του. Αν μπορούσε κάποιος να ακούσει τις σκέψεις μου θα ήταν πολλά τραγούδια των Κόρε Ύδρο τέρμα στο ραδιόφωνο, χωρίς συνοχή, το ένα πάνω στο άλλο. Αν μπορούσε κάποιος να δει που φυλάω τις σκέψεις μου θα ήταν ένα δωμάτιο ερμητικά κλειστό χωρίς πόρτες και παράθυρα. Αν μπορούσα για μια φορά να σπάσω τους ξύλινους τοίχους θα γέμιζε ο τόπος οξυγόνο, αέρα, ζωή και φως! Τόσο πολύ φως που θα τρέμουν τα σκοτεινά μου μυστικά. Αν μπορούσα να νιώσω αυτό το φως θα ήταν σαν το πρώτο φιλί. Τρομαχτικό και σχεδόν απογοητευτικό αλλά τόσο μα τόσο λαχταριστό. Κι αν ήθελα να περιγράψω τι λένε οι σκέψεις μου τώρα, θα ήταν μια σκηνή από ταινία. 
   Μια ταινία παλιά που δεν έχει παιχτεί στο σινεμά, μόνο σε έναν συνοικιακό θερινό κινηματογράφο. Θα ήταν γεμάτη ακατάλληλες εικόνες και βρομόλογα και μια γλυκιά μικρή πρωταγωνίστρια. Η πρωταγωνίστρια θα ήταν ασπρόμαυρη και μουγκή ενώ στο φόντο της θα εξελισσόταν το σενάριο. Με κλεφτές ματιές εκείνη θα παρακολουθούσε τις σκηνές χωρίς να συμμετέχει πολύ. Μόνο θα προσκαλούσε περαστικούς να κάτσουν να δουν την ταινία της για να της πουν στο τέλος την κριτική τους. Κατά την διάρκεια της ταινίας πολλοί έφευγαν λέγοντας πως ήταν μόνο περαστικοί και είχαν δουλειές να τελειώσουν.
   Στο τέλος της ταινίας η πρωταγωνίστρια κοιτάζει τους θεατές στα μάτια και φωνάζει με όλη της τη δύναμη: 

ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ!