Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

ενοχή,φόβος και αδράνεια

Φοβάμαι λοιπόν. Αυτό προσπαθώ να πω. Φοβάμαι τον χρόνο. Φοβάμαι τη λήθη. Όσο γλυκό και λυτρωτικό κι αν είναι, το πέρασμα του χρόνου με φοβίζει. Οδηγεί στην αποξένωση, στο κενό, ακόμα χειρότερα στην απαξίωση. 
Τι θα γίνει μετά από λίγο καιρό όταν δεν θα έχω τον πόνο ?? Αν δεν πονάω πως θα μπορέσω να σε κρατήσω κοντά μου ?? Κι αν σε ξεχάσω ?? Δεν μου αρέσει τίποτα, δεν με ανακουφίζει τίποτα. Και δν νιώθω που να πάρει!!!!  Δεν νιώθω, δεν σκέφτομαι, δεν προσπαθώ, δεν προχωράω.  ΤΊΠΟΤΑ δεν κάνω. 
Είμαι μουδιασμένη και κουρασμένη. Και δεν προσπαθώ να το αλλάξω αυτό. Το κενό με εξυπηρετεί μια χαρά στην υπεκφυγή μου. Αλλά ως πότε ?? Και γιατί το κάνω αυτό ?? Γιατί έχω επιλέξει αυτό τον εύκολο δρόμο της διαφθοράς? 
Γιατί αν συνέχεια πνίγεις τα συναισθήματα σου, κάποια στιγμή θα πεθάνουν. Θα σβήσουν και θα μείνει μόνο ένας ήχος ασφυκτικής ανάσας να σε συντροφεύει.

2 σχόλια:

Adam The Sinner είπε...

Χμμ . .
Διακρίνω φόβο για το σκοτάδι εδώ . .
Εεε ?

Φιλημένη μες τους Κινηματογράφους είπε...

Δεν ξέρω αν είναι το σκοτάδι. Αλλά φόβος υπάρχει σίγουρα