Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Πριν

Tο κακό με τις θεωρίες και τις εξηγήσεις που μπορεί να βρεις ψάχνοντας μέσα σου είναι πως πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της αυθυποβολής. 
Προσπαθώντας να λύσεις την κλωστή απλώς την τυλίγεις γύρω σου. 
Όλα όσα νιώθεις, είναι αλήθεια? 
Τι ένιωθες πριν? 
Πριν πεις στον εαυτό σου πως πρέπει να νιώσει. 

ΥΓ: Είχες δίκιο.


Πήρα το χαρτί στα χέρια μου και ένιωσα να φεύγει από πάνω μου ένα βάρος. Μια από τις ανασφάλειες που είχα στο σακίδιο μου έπεσε στο πάτωμα και έγινε κομμάτια. Κι αν είμαι πια με τη σφραγίδα τους τρελός, δεν μου κάνει διαφορά. Τουλάχιστον θα έχω κάτι να τους πω. Θα έχω ένα επίθετο παρέα στο όνομα μου. Τρελός. Κι αν με ρωτάνε "γιατί" θα τους λέω, είμαι τρελός. Κι αν με ρωτάνε "πώς" θα τους λέω, είμαι τρελός. Κι αν δε με αγαπούν θα τους λέω είμαι τρελός. Θα αγαπήσω την τρέλα μου. Θα την πάρω κοντά μου και θα της δώσω ένα σπίτι. Μέχρι που θα την κορνιζάρω στη εξώπορτα για να το ξέρουν όλοι. Να μη χτυπάνε το κουδούνι άμα δεν ξέρουνε ποιος είμαι. Κι αν το χτυπήσουν θα σημαίνει πως με δέχονται.

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

Σαν εχθές έφυγες και σαν σήμερα μου λείπεις.

Είναι στιγμές που νιώθω
το τέλος του κόσμου να πλησιάζει
και σφίγγω την καρδιά μου για απολογισμούς,
για λίστες με όλα όσα με σημάδεψαν ως τώρα
και όλα όσα αγάπησα
αξιολογικά, σαν λίστες με τους δίσκους της χρονιάς
Είναι στιγμές που νιώθω άτυχος
που φέρω το φορτίο του τέλους όλων
και πρέπει να θρηνήσω αιώνες που πεθαίνουν
και όλα όσα πάνε μέσα τους χαμένα
μαζί με μένα
Είναι στιγμές που μας πνίγει η οργή
που όλοι εμείς ξυπνάμε το πρωί με ένα βάρος
Είμαστε τα παιδιά της άπληστης γενιάς
και σαν το μήλο το χάρτινο οι ελπίδες μας
στα χέρια των ανθρώπων που σκότωσαν την Τέχνη,
στα χέρια των ανθρώπων που κατέστρεψαν το μέλλον μας
Είναι στιγμές που τρελαίνομαι, γιαγιά
Είναι στιγμές που τρέμω γι’ αυτόν τον κόσμο όταν θα λείπεις

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Διακοπές 2ο μέρος: Θέλω να αλλάξεις το εισιτήριο.

Έχω αδειάσει και είμαι πιο γεμάτη από ποτέ.  Αυτό το εισιτήριο που πέταξα ίσως ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει. Ήταν σαν να πετούσα ευθύνες, άγχη, σχέδια. Οτιδήποτε ήταν προγραμματισμένο να γίνει, το πέταξα. Είμαι καλά. Είμαι καινούργια. Έχω χάσει τόσο ύπνο που το σώμα μου δεν το ζητάει πια. Έχω χάσει τις μέρες, τις ώρες και τον αριθμό από τα ποτά που έχω πιει. Έχω χάσει τα πάντα και όμως ποτέ δεν ήμουν λιγότερο χαμένη. Έφυγα από όλα και δεν γύρισα πίσω. Με περίμεναν και δεν γύρισα. Κι ίσως αυτό ακριβώς ήταν που χρειαζόμουν και εγώ. Να λείψω, να υπάρχω για μένα. Η επιστροφή μου είναι το μόνο που δεν με νοιάζει και δεν νιώθω ανασφάλεια που δεν έχω απάντηση να τους δώσω.
Κάθε μέρα στο νερό, κάθε μέρα βιταμίνη D για να φτιάξω ολόκληρη αποθήκη στο σώμα μου. Κάθε βράδυ ποτό με το οποίο άνετα θα άνοιγα δική μου κάβα. Τόσο που βαρέθηκα να πίνω τα ίδια και τα ίδια και λέω στη σερβιτόρα φέρε μου ο,τι σου αρέσει εσένα. Κάθε βράδυ καινούργια πρόσωπα, καινούργιες ιστορίες, καινούργια "μήπως".
Οι μέρες μου γεμάτες προβλήματα. Ποιο μαγιό να βάλω ? Σε ποια παραλία θα πάμε? Να γυρίσω ή να μείνω εδώ για πάντα ?
Και όταν γυρίσω θα είμαι έτοιμη. Θα κρατήσω την υπόσχεση μου. Θα περιμένω το επόμενο εισιτήριο ως ανταμοιβή για την προσπάθειά μου.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

Διακοπές 1ο μέρος : Ο 18χρονος χωριάτης από τον Έβρο.

Η φάση ξεκίνησε με αλκοόλ. Μάγκας, αντράκι, να καπνίζει με όλο το χέρι. Ούτε καν με πουκάμισο. Κοντομάνικο, κόκκινο μπλουζάκι και τζινάκι. Όλα τελείωσαν όταν ένιωσα την μυρωδιά του καπνού του στο πρόσωπο μου καθώς μου μιλούσε. Σκλαβώθηκα. Τον ξεψάχνισα. Γοητευτικός ως το κόκκαλο με αυθεντική χωριατήλα. Αυτήν με τους κοιλιακούς και τις γραμμώσεις. Βαριόμουν τόσο τις ανούσιες ερωτήσεις και απαντήσεις που αναγκαζόμασταν να ανταλλάξουμε. Προσπαθούσα εγώ το ανασφαλές να κάνω κίνηση χωρίς να προσβάλω την παιδική του αθωότητα. Περνιέται για καλό παιδί και εργατικό. Αλλά είναι παιδί. Δεν ξέρει να σου ζητήσει τηλέφωνο πόσο μάλλον να απαντήσει στα μηνύματα που στέλνεις. Και ύστερα ήθελα να τον βάλω σε μια γωνία και να τον φιλάω μέχρι να μην έχω ανάσα. Τόσο τρελή με έκανε, αυτός και το ποτό που δεν με κέρασε. Ας μην μιλήσω για χορό. Έψαχνε την έμπνευση σε άσματα του Παντελίδη αγνοώντας το γεγονός ότι είναι σε club. Βαρέθηκε τόσο που πρότεινε συγκατοίκηση, για μια μόνο νύχτα. Δύο τα λάθη στην πρόταση του λοιπόν. Και αφού αδυνατούσε να κατανοήσει γιατί δν τον ακολούθησα μου εξέθεσε το κοντράτο: "Αν δεν κοιμηθείς μαζί μου δεν θα σε φιλήσω". Κι εγώ πέθαινα να πάρω λίγη γεύση από τον καπνό του. Δεν μπορούσα να μην τον αγγίζω με κάθε ευκαιρία. Ολόκληρη η σωματική διάλεκτος φώναζε: "σε θέλω!". Και εκείνος δεν μου έδινε τίποτα, δεν διεκδικούσε τίποτα. Μου ψιθύρισαν κάτι στόματα πως με περίμενε όλο το βράδυ και πήρα λίγο θάρρος. Τον ακολούθησα στην τουαλέτα. Η συνέχεια άγγιζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Προσπαθούσα να επιχειρηματολογήσω επί της άρνησης μου να κοιμηθώ με κάποιον που μόλις γνώρισα. Γιατί όχι, ήταν η απάντηση του. Αρνιόταν οποιαδήποτε επαφή αν δεν συμφωνούσα να μείνω μαζί του το βράδυ. Δυστυχώς, του ξεκαθάρισα πως τέτοιες κοπέλες είναι μιλούνια αλλά χωρίς να συμπεριλαμβάνομαι εγώ. Αν και αρνήθηκε οποίαδηποτε συσχέτιση. Μιλήσαμε, μιλήσαμε, λιώσαμε τις λέξεις. Γιατί δν μου μιλάς, τον ρώτησα γυρίζοντας προς εκείνον το κεφάλι μου και μειώνοντας την απόσταση μεταξύ μας. Ο καπνός του μου απάντησε ξανά. Τρελάθηκα. Ήθελα τόσο απελπιστικά πολύ να τον φιλήσω. Μέχρι που σκέφτηκα πως θα ήταν μαζί του. Το σώμα μου έτρεμε. Έπαιζε μαζί μου, με πλησιάζε τόσο ώστε να με αγγίζει η ανάσα του και με συμβούλευε: "Σκέψου το". Όπως το παιδί ζητά από τη μαμά του ένα απαγορευμένο γλειφιτζούρι. Σαν να έχει ελπίδα. Όχι και πάλι όχι στις κινήσεις μου.
Ανίδεη. Το διαλύσαμε και με έτρωγε το απωθημένο. Πόσο τρελή είμαι. Κι όμως στην επόμενη προσπάθεια μου πέταξε την απόρριψη και την ματαίωση κατάμουτρα. Το παιδί βαρέθηκε να παίζει και η δική μου εξιδανίκευση καταστράφηκε.
Σαγηνευτικός, ωραίος, είχε τρυπώσει σε όλες τις φαντασιώσεις μου αλλά δεν έπαυε να είναι ένας χωριάτης.
Καποιος που θα σε χτυπήσει όταν έχεις πέσει και θα σε αφήσει με τη φράση: Ποτέ δεν είχα ενδιαφέρον για σένα.