Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Επείγον.

Στο είχα πει πως κάποια στιγμή αυτά τα γαμημένα όρια θα σε πονέσουν τόσο πολύ που θα τρέξεις μακριά και θα το καταλάβεις μόνο όταν θα έχεις φτάσει απέναντι. 

Όχι, δεν είμαι καλά και έχω ξεφύγει. Σε όλα. 

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Distorted Angels

Άκουσα ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο και ήθελα να σου το στείλω και να σου πω που χάθηκες, σαν να μην άλλαξε τίποτα, σαν να νιώθω ακόμα κομμάτι σου. Ήσουν ο,τι πιο όμορφο έζησα φέτος. (....)  Ήρθες τόσο κοντά μου τόσο γρήγορα και δεν προσπάθησα καν να σε σταματήσω. Και τώρα γαμωτο η μόνη σκέψη μου είναι πως θα αποφύγω (...) οποιαδήποτε επαφή μαζί σου και πως θα σου κρύψω όλα όσα σκέφτομαι για να μην χρειάζεται μετά να εξηγώ. Βέβαια αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα είναι δύσκολο. Μια φορά τη βδομάδα σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους χωρίς ευκαιρία να μιλήσουμε. Ας είναι. Έτσι θα είναι πιο εύκολο. Έτσι επιτέλους θα με πείσω πως είμαστε μια "ομάδα" με ημερομηνία λήξης. Δεν περίμενα ποτέ να το πω αυτό. Αυτή η ομάδα, όλοι εσείς, εκείνος (...) και εσύ. Ήσασταν οι οικογένεια μου, οι άνθρωποι που δεν φοβόμουν να μιλήσω! Σας μιλούσα! Δεν ξέρεις πόσο σημαντικό ήταν αυτό για μένα. Και αυτό το γραφείο και αυτή η διαδρομή όλα ήταν σαν μια ένεση ενδορφίνης και ηρεμηστικού ταυτόχρονα. Ήταν, γιατί τώρα αναρωτιέμαι αν πραγματικά προσφέρω κάτι σε αυτή την επιστημονική κοινότητα ( πόσο μακριά από την οικογένεια.) Νιώθω ενοχλητική, ανεπιθύμητη, ασήμαντη. Το αστείο ξέρεις ποιο είναι? Το ήξερα πως αυτό θα γινόταν. Αλήθεια μπορούσα να το δω τις Κυριακές που μαζευόμασταν και δεν ήθελα να περάσει ο χρόνος. Το έβλεπα σαν παράλληλη σκηνή σε ταινία. Το τώρα και το μετά. Και ήταν τόσο άσχημο και άδειο το μετά. Όπως και έγινε. Μ Α Κ Α Ρ Ι δεν ξέρεις πως εύχομαι να έκανα σε όλα λάθος αλλά όσα νιώθω είναι τόσο δυνατά που δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω. Μπορείς να θυμώσεις δεν θα σε κατηγορήσω, ή έστω αν το κανω δεν θα το μάθεις, γιατί ξέρω είμαι δειλή. Ξέρω ότι υπάρχει περίπτωση μια στο εκατομμύριο να κάνω λάθος και να μην θέλετε όλοι να με ξεφορτωθείτε. Η εκδοχή αυτή όμως δεν ζει ούτε δευτερόλεπτο στο μυαλό μου πριν την κατασπαράξουν οι αμφιβολίες. Και γω ποιον να πιστέψω όταν όσα μου λέει η φωνή τα επαληθεύει η στάση σου? Μου λείπετε τόσο πολύ...τόσο πολύ που πονάω. Μου λείπει ο σίγουρος εαυτός μου. Η ασφάλεια που πρώτη φορά ένιωσα μέσα σε εκείνους τους τοίχους. Θεε μου, πόσο υπέροχο συναίσθημα η ασφάλεια. Όχι η φτιαχτή, που χρειάζεται τείχη και συρματοπλέγματα. Η ασφάλεια που νιώθεις όταν τα γκρεμίζεις όλα και δεν το σκέφτεσαι πια. Σχεδόν ελευθερία. Πως να μην εθιστείς μετά σε τέτοια συναισθήματα! Πως να μην τα ερωτευτείς!

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Το πάρτυ.


Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, φτάνει που δεν ήρθες.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Δεν καταλαβαίνω για ποιον ακριβώς λόγο συνεχίζω να προσπαθώ να δημιουργήσω ανθρώπινες σχέσεις.