Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Το κόκκινο fiatάκι

Γιατί όχι, θα γράψω για σένα. Εσένα κ εμένα που υπήρξαμε μόνο σε μια σελίδα ενός τεράστιου βιβλίου σαν κομπάρσοι. Δεν υπήρξε μαγικό πρώτο φιλί. Ήταν μια βίαιη και βιαστική εισβολή της γλώσσας σου στο στόμα μου. Ήταν ίσως το χειρότερο πρώτο φιλί που έχω πάρει. Το ίδιο ήταν το δεύτερο και το τρίτο και το τέταρτο. Δεν ένιωθα τίποτα απολύτως. 

Η αναγουλα ανέβαινε στο λαιμό μου και η γλώσσα σου χτυπούσε άτσαλα πάνω στη δική μου. Σίγουρα δεν ήταν ιδανικό. Μέχρι που άρχισα να σκέφτομαι μήπως έχω κάποιο πρόβλημα και δεν μπορώ να απολαύσω αυτό το φιλί που τόσο περίμενα. 

Χωρίς καθόλου ρομαντισμό, καθαρά ένστικτα και αγγίγματα, μας έδωσαν την επιβεβαίωση που ψάχναμε και οι δύο. Και ύστερα ξεκίνησε η ιστορία μας, με εσένα να μου μιλάς στο αυτί για το πως θα τελειώσουν όλα όταν ο καθένας πάει σπίτι του. Χωρίς δεσμεύσεις και υποσχέσεις. Και γω να σε κοιτώ απορημένη. Ο,τι γίνει, απαντάω προσπαθωντας να δω το συλλογισμό σου. Ελίσσεσαι πανεύκολα και με φιλάς ξανά. Σχεδόν έχω κουραστεί,  δεν το απολαμβάνω. 

Άραγε είναι και για σένα το ίδιο άδεια τα φιλιά σου? Αναρωτιέμαι γιατί δεν νιώθω την έξαρση συναισθημάτων που περίμενα. 

Ξαφνικά μετά τα πολλά φιλιά όταν ξεθαρεύεις και τυλίγεσαι γύρω μου, νιώθω μια αμυδρή αλλαγή. Σαν να εξαφανίζεται σιγά σιγά η ανακατοσούρα και να υπερτερεί η έξαψη. Ένα ζωόδες ένστικτο που με κάνει να κολλήσω πάνω σου και να εξερευνήσω με τα χέρια τα μαλλιά σου. Και όταν σταματάς σχεδόν έχω χάσει την ανάσα μου. Αυτό είναι, σκέφτομαι. Αυτό έψαχνα.

 Η νύχτα προχωράει και ο πανικός μου εξασθενεί. Σε θέλω. Εσένα, χωρίς δεσμεύσεις και υποσχέσεις. Το κάνεις τόσο εύκολο. Όσο μου επιτρέπει η αγχώδης διαταραχή μου και ο φόβος της ματαίωσης, δεν σκέφτομαι το αύριο. Εγώ και εσύ, δύο κομπάρσοι που πήραν την ιστορία στα χέρια τους, κλεισμενοι σε ένα αμάξι δίπλα από το μετρό. 

Αμήχανη σιωπή που όμως δεν ζει πολύ.  Αγγίζεις, φιλάς και μου λες δεν θα κρατήσει αυτό. Αχ, δεν με νοιάζει ούτε λίγο. Δεν με νοιάζει τι θα γίνει αύριο ούτε περιμένω να με πάρεις τηλέφωνο ή να μου πεις βαριά λόγια. Θες να φανείς ανεξάρτητος και όμως συνεχώς απολογείσαι για την στάση σου. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς προσπαθείς να μου δείξεις.

 Σου αξίζει κάτι καλύτερο μου λες, και γελάω. Φυσικά και μου αξίζει κάτι άλλο, κάτι που δεν ψάχνω σε εσένα. Με κάνεις να φαίνομαι ευάλωτη και ελαφρόμυαλη αλλά στην πραγματικότητα το ξέρουμε και οι δύο πως αν δεν ήθελα δεν θα ήμουν αυτή τη στιγμή μέσα στα χέρια σου. Με ενόχλησε λίγο που το έβλεπες σαν χάρη. Ήταν καθαρά εγωιστική η απόφαση μου. 

Τολμηρός και προφανώς έμπειρος τα κάνεις όλα πιο όμορφα. Και ύστερα μουρμουρίζεις ανήθικες προτάσεις μέσα στα φιλιά σου. Για το πόσο γρήγορα θα... μπορούσαν να αλλάξουν όλα. 

Νιώθω τα χέρια σου παντού και σκέφτομαι πόσο έλειπαν από το σώμα μου τόσο καιρό. Με κάθε βίαιη κίνηση σου νιώθω να παίρνεις από πάνω μου αγγίγματα άλλων που είχαν ξεθωριάσει. "Αν μου έσκιζες τώρα τα ρούχα θα το κάναμε." Ίσως όμως είναι αρκετά όσα δώσαμε για σήμερα. 

Και από αύριο? Θα σε σκέφτομαι συνέχεια, θα σε νιώθω πάνω μου και θα εκλιπαρώ τη σκέψη σου να πατήσει λίγο τα όρια και να μου ζητήσεις άλλη μια φορά να μείνουμε δύο "φίλοι". 

Δεν υπάρχουν σχόλια: