Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

O 35

Αυτή τη στιγμή δεν είμαι καν νευριασμένη με τον "σωστό" εαυτό μου. Ίσως όσα ψεγάδια θυμού υπήρχαν έχουν εξαλειφθει από την κούραση.

Ήμουν έτοιμη να πάω. Πήρα τηλέφωνο την Δέσποινα και της είπα ότι θα πάω. Αλήθεια το σκεφτόμουν και το ήθελα τόσο πολύ. Και μετά ερχόταν η φοβισμένη φωνή της λογικής και μου φώναζε πως δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω αυτό γιατί στην καλύτερη θα καταλήξω τύφλα και βιασμένη σε κανένα στενό. Φοβόμουν και η αλήθεια είναι είχα λόγους να φοβάμαι. Βέβαια από την άλλη είχα και τρόπους να προστατευθω.

Όπως και να χει από την ώρα που πήρα το μήνυμα υπήρχε μέσα μου μια συνεχής έκρηξη του ναι και του όχι. Το ναι τρομακτικό, ριψοκίνδυνο και σίγουρα διασκεδαστικό, το όχι ασφαλές, ηθικό και λίγο ανιαρο. Ένιωθα τις εκρήξεις μέσα μου,  ποναγε το στήθος μου. Και μέχρι να μπω στο μετρό και να εξαλειφθει κάθε πιθανότητα αλήθεια πίστευα ότι θα πάω. Ότι χωρίς να το καταλάβω θα βρεθώ στο τραπέζι τους με ένα ποτό στο χέρι και τρεις ξένους δίπλα μου.

Τα μηνύματα του σαν να ήξεραν ακριβώς τι σκέφτομαι. Έλα, μου λέει θα σε γυρίσω εγώ σπίτι... Έλα, και θα τη βρούμε την άκρη... Έλα, σου λέω. Και έπρεπε κάθε φορά να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου γιατί θα έλεγα όχι. Ένα ισχυρό και αμετάκλητο όχι με την προφαση ότι θα ήταν δύσκολο να γυρίσω αφού θα έκλεινε το μετρό και φυσικά δεν θα δεχόμουν να μπω στο αμάξι του.

Όταν τελικά έφυγα από το κέντρο  ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση, κούραση σχεδόν, αφού ο πόλεμος μέσα μου σταμάτησε και μπορούσα πάλι να ανασάνω. Ήταν τόσο ευχάριστο.. Ένιωσα απέραντη ηρεμία.
Περίμενα να μετανιώσω και να νιώσω ηλιθια που πάλι, παρόλο που όλο λέω θα σταματήσω να φοβάμαι, άφησα το φόβο να με καθοδήγησει και δεν έζησα ένα τρελό βράδυ ( ή και πρωί) . Όμως καταβαθος ήμουν ευγνώμων για αυτή μου την σωστή και ξενέρωτη πλευρά. Μερικές φορές με σώζει. Και παρόλο που μπορεί σήμερα να ήταν ότι πιο τρελό έχω κάνει και ο,τι πιο καλό έχω ζήσει θα μπορούσε επίσης να εξελιχθεί και πολύ άσχημα. Ή ακόμα κ αν δεν εξελισσοταν άσχημα, αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν μια επιλογή που ενδείκνυται να γίνει.

Τέλοσπαντων τέλος καλό όλα καλά. Γύρισα σπίτι σωα και αβλαβης, χωρίς να μετανιώσω. Προς το παρόν τουλάχιστον ίσως μου έρθει αύριο. Ποιος ξέρει.

Θέλω μια έξοδο με τους δικούς μου όρους. Θέλω να βγούμε θέλω να τον δω και από εκεί κ πέρα βλέπουμε.

Άλλωστε σε κάθε παιχνίδι έχεις δικαίωμα μόνο για ένα πάσο. Μετά το δεύτερο καίγεσαι. 

Update 28/10

Δεν θα πω απλά πάσο. Θα φύγω από το παιχνίδι. Δεν φταίς εσύ που θέλεις να πηδηξεις ο,τι κινείται, φταίω εγώ που εκλεινα τα αυτιά μου σε ο,τι δεν μου άρεσε, και προσποιουμουν ότι έλεγες αυτά που ήθελα να ακούσω. Δεν ήταν κ δύσκολο, έπαιζες καλά. Γιατί να θέλει να μπλέξει μαζί σου χαζουλα, επειδή του άρεσαν τα αστεία σου ? 

Ας κλείσουμε άλλη μια πόρτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: