Με φιλάει στο μάγουλο και απολογείται για την αργοπορία. Μου εξομολογείται πως για να έρθει πιο γρήγορα, έφαγε τα δύο από τα τρία σουβλάκια. Η αλήθεια είναι τον αγαπώ λίγο περισσότερο μετά από αυτό.
Σήμερα είναι στην τρίχα. Με το μαλλί φτιαγμένο και το πουκάμισο να διαγραφεί τα μπράτσα και τη πλάτη του.
Οι κινήσεις μου είναι απελπισμένες, θέλω να τον αγγίξω χωρίς να τον ακουμπήσω. Χωρίς να δώσω δικαίωμα.
Απορώ με τον εαυτό μου. Έχω κρατήσει χαρακτήρα απλά επειδή δεν σταματά να είναι κάφρος και μου υπενθυμίζει το γιατί. Αν δεν ήταν τόσο ο εαυτός του τώρα θα τα είχαμε χαλαρά.
Με αποχαιρετά τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τη μέση μου και με φιλά στο μάγουλο ξανά. Απομακρύνεται διστακτικά και μοιάζει σαν να θέλει να πει κάτι που δεν μπορεί. Ξεκινά μια ανούσια κουβέντα για να καθυστερήσει το αναπόφευκτο.
Ξέρω, θέλω να του πω, και γω το ίδιο σκέφτομαι. Αλλά δεν λέω τίποτα. Τελικά χωριζόμαστε και εγώ περπατώ μέχρι το μετρό με ένα χαμόγελο που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατήσω. Αυτό το ηλίθιο, βαθύ χαμόγελο που το νιώθεις μέχρι την καρδιά σου. Ανησυχώ για λίγο και μετά αφήνομαι να με παρασύρει.
Το ίδιο χαμόγελο που είχα κάποτε, μετά και πριν την ομάδα. Το ίδιο χαμόγελο που σχηματιζα με κάθε μήνυμα της, και κάθε πείραγμα του. Το ίδιο χαμόγελο που είχα κάθε φορά που μιλούσα για την ομάδα.
Είναι σχεδόν απίστευτο πως δεν νιώθω πια τίποτα όταν μπαίνω στο μετρό και κατευθύνομαι προς τα εκεί. Εγώ που σκεφτόμουν την Κυριακή από το ίδιο βράδυ της, στις 12:01. Εγώ που μιλούσα για την ομάδα και ελαμπαν τα μάτια μου. Τώρα δεν νιώθω τίποτα. Δεν ανυπομονώ για την Κυριακή. Δεν νιώθω ασφάλεια στο μικρό σαλονέτο. Νιώθω ξένη, νιώθω άγχος.
αλλά κάποια στιγμή θα γινόταν κ αυτό σωστά ?
Σήμερα είναι στην τρίχα. Με το μαλλί φτιαγμένο και το πουκάμισο να διαγραφεί τα μπράτσα και τη πλάτη του.
Οι κινήσεις μου είναι απελπισμένες, θέλω να τον αγγίξω χωρίς να τον ακουμπήσω. Χωρίς να δώσω δικαίωμα.
Απορώ με τον εαυτό μου. Έχω κρατήσει χαρακτήρα απλά επειδή δεν σταματά να είναι κάφρος και μου υπενθυμίζει το γιατί. Αν δεν ήταν τόσο ο εαυτός του τώρα θα τα είχαμε χαλαρά.
Με αποχαιρετά τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τη μέση μου και με φιλά στο μάγουλο ξανά. Απομακρύνεται διστακτικά και μοιάζει σαν να θέλει να πει κάτι που δεν μπορεί. Ξεκινά μια ανούσια κουβέντα για να καθυστερήσει το αναπόφευκτο.
Ξέρω, θέλω να του πω, και γω το ίδιο σκέφτομαι. Αλλά δεν λέω τίποτα. Τελικά χωριζόμαστε και εγώ περπατώ μέχρι το μετρό με ένα χαμόγελο που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατήσω. Αυτό το ηλίθιο, βαθύ χαμόγελο που το νιώθεις μέχρι την καρδιά σου. Ανησυχώ για λίγο και μετά αφήνομαι να με παρασύρει.
Το ίδιο χαμόγελο που είχα κάποτε, μετά και πριν την ομάδα. Το ίδιο χαμόγελο που σχηματιζα με κάθε μήνυμα της, και κάθε πείραγμα του. Το ίδιο χαμόγελο που είχα κάθε φορά που μιλούσα για την ομάδα.
Είναι σχεδόν απίστευτο πως δεν νιώθω πια τίποτα όταν μπαίνω στο μετρό και κατευθύνομαι προς τα εκεί. Εγώ που σκεφτόμουν την Κυριακή από το ίδιο βράδυ της, στις 12:01. Εγώ που μιλούσα για την ομάδα και ελαμπαν τα μάτια μου. Τώρα δεν νιώθω τίποτα. Δεν ανυπομονώ για την Κυριακή. Δεν νιώθω ασφάλεια στο μικρό σαλονέτο. Νιώθω ξένη, νιώθω άγχος.
αλλά κάποια στιγμή θα γινόταν κ αυτό σωστά ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου