Όλα όσα ένιωθα ήταν πολύ μεγάλα και πολύ αληθινά για να κρατήσουν.
Μερικές φορές πιστεύω πως αυτός ο κόσμος δεν χωρά την ευτυχία.
Άδειο σπίτι, με δύο τρια έπιπλα - ίσα ίσα να ξεκουράζει μια σάρκα
και κάτι τοίχους κάτασπρους, μέχρι και κάγκελα στα παράθυρα.
Δεν χώρεσε όμως.
Έφυγε με τον καπνό σου από το μισάνοιχτο παράθυρο που άφησες για να μπει αέρας.
Τι τον ήθελες?
Γέμισε αέρα το σπίτι και δεν είχε μέσα στους τοίχους του δυο πνευμόνια να τον ρουφήξουν.
nothing remains then but the recollection of a pleasure, or the luxury of a regret
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου