Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Φιλίες άδειες

Περάσαμε μερικές μέρες εξαιρετικά κοντά. Απέναντι σε ένα τραπέζι να μου λες ότι "δέθηκες πολύ αυτή τη φορά, τι να κάνουμε" και γω να σε ειρωνεύομαι πως δεν το δείχνεις. Ξέρω ότι το εννοείς, για τα δεδομένα σου φυσικά, και πριν λίγους μήνες αυτή η πρόταση θα με κρατούσε ξύπνια για μέρες. Όμως όχι τώρα. Όχι πια. Έμαθα πως στην πραγματικότητα απλά σκοτώνουμε το χρόνο μας. Θέλω να με σκέφτεσαι, μου λες και μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Πραγματικά δεν γίνεται να μη βλέπεις όσα σου έχω δώσει.
Ανυποψίαστη στην κρίση δοτικότητας που σε έχει πιασει, σ'ακούω να μου λες "μου έλειψες πολύ" καθώς μου τσιμπάς το μάγουλο και δεν προλαβαίνω να κρύψω το ύφος απορίας στο πρόσωπο μου. Σου έλειψα? Με αγγίζεις? Τι συμβαίνει? Ξαφνικά απέκτησες αισθήματα? Απορώ με τον εαυτό μου, ετοιμάζομαι να νιώσω αυτό το τσίμπημα στο στήθος και να χαμογελάσω πλατιά. Δεν έρχεται όμως. Δεν με "αγγίζεις" πια. Ίσως ξέφτισε η μπογιά σου. Δεν μπορώ πια να πειστώ πως η σχέση μας είναι αληθινή, ούτε καν πως προσφέρουμε κάτι ο ένας στον άλλον. Είσαι απλά το +1 άτομο για να βγει φθηνότερο το  μπουκάλι και για να γεμίσω το απόγευμα που έμεινε άδειο. Κι όμως παρά την πλήρη απάθεια μου συνεχίζεις όλο το βράδυ να παίζεις με τα μαλλιά μου, να μου χαμογελάς και να μου τσιμπάς τα μάγουλα. ( έπρεπε να είναι τσίμπημα στα μάγουλα έτσι? ) Ξανά και ξανά και ξανά. Όλο το βράδυ. Ούτε καν αποτραβιέσαι στις - λίγες - προσπάθειες μου να φανώ και γω στοργική.
Περνάνε λίγες μέρες και σε μια συζήτηση με τη Χριστίνα, συνειδητοποιώ τι μου είπες και το προσπέρασα. " Την θεωρώ τόσο δικό μου άνθρωπο που ανησυχώ πολύ, ανησυχώ γενικά γιαυτη την κοπέλα "
ΤΟΣΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΆΝΘΡΩΠΟ??? Την κοπέλα που σε γράφει κάθε τόσο και σε θυμάται όταν δεν έχει με ποιον να βγει ?? Που κανονίζετε και δεν έρχεται ποτέ ??? Τι ακριβώς σε έχει κάνει να νιώθεις κοντά της ? Το ότι σου λέει με ποιους πηδιεται, ποιος την γουστάρει, πόσους πήρε μέσα σε ένα βράδυ ή το γεγονός ότι δίπλα από την λέξη αναβλητικότητα στα βιβλία έχει τη φάτσα της.
Θυμωνω όλο και περισσότερο με αυτή τη πρόταση σου και τότε θυμάμαι μια κουβέντα που είχαμε πριν καιρό και όλα βγάζουν νόημα. Σε είχα ρωτήσει ποιους θεωρείς κοντινους σου ανθρώπους και μου είχες απαντήσει το θεϊκό " αυτούς που βγαίνουμε και περνάμε καλά ". Σου είχα πει πως οι άνθρωποι που είναι κοντά σου είναι κάτι περισσότερο από αυτό αλλά με κοίταζες με απορία.

Τώρα καταλαβαίνω. Τώρα όλα εξηγούνται. Εγώ θυμωνω και στενοχωριέμαι επειδή εσύ δν μου δίνεις τίποτα και δεν εκτιμάς και όσα σου δίνω αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορείς να τα δεις. Δεν μπορείς να κάνεις σχέση, να δεσμευτεις. Και δεν εννοώ ερωτικά. Άλλωστε είμαστε "φίλοι". Δεν πιστεύω ότι μπορείς να κάνεις κανενός είδους σχέση. Ίσως όταν νόμιζα πως σε γούσταρα να ήταν απλά η απελπισμένη ανάγκη μου να πάρω κάτι περισσότερο από εσένα. Το οτιδήποτε.

Και έτσι, μια "φιλία" χρόνων καταλήγει στο τίποτα. Σαν μια άδεια φούσκα, δεν έχει νόημα, ούτε περιεχόμενο. Τυπικά σε νοιάζομαι και με νοιάζεσαι αλλά δεν θα προχωρήσουμε ποτέ παρακάτω. Δεν εννοώ ερωτικά και πάλι, αλλά όλες οι σχέσεις με τον χρόνο εξελίσσονται. Η δική μας έχει φτάσει στο απώγειο της. Δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ σε κάτι περισσότερο. Δεν δίνουμε κάτι πια ο ένας στον άλλον, ακριβώς όπως έλεγε και κάποιος άλλος πρόσφατα. Και συνειδητοποιώ τώρα πως ακόμα και ένας τσακωμός θα ήταν καλύτερος από αυτό. Από την ανυπαρξία, το τίποτα που υπάρχει ανάμεσα μας αυτή τη στιγμή.

Πόσο λυπηρό να μη μπορείς να δεθείς. Πόσο άδικο που τόσο καιρό νόμιζα πως εγώ δν το άξιζα και στενοχωριόμουν. Δεν θα σε έχω ποτέ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: