Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΆ

Και για να τελειώνουμε, εγώ σήμερα θα ήθελα να βγω σε ένα ξεχασμένο μπαράκι και να πιω μέχρι να μη νιώθω και να μη θυμάμαι ούτε τι μέρα είναι, ούτε τι μέρες θα ακολουθήσουν. 

Παρα(μονη)

Μια χρονιά που τελειώνει, σε σύμπαν που ο χρόνος είναι άλλη μια φτιαχτή διάσταση. Κι όμως, όσο και αν με πόνεσε το '15, δεν θέλω να σκέφτομαι πως τελειώνει. Ίσως είναι από.τις χειρότερες χρονιές, δεν έχω ξαναζήσει ποτέ ξανά τόσους πολλούς θανάτους και για κάποιο λόγο ενώ θα άλλαζα τόσα πολλά πράγματα στη φετινή χρονιά, ή μάλλον θα την έσβηνα και θα κρατούσα μόνο δύο στιγμές, δεν θέλω να φύγει. Φοβάμαι, νιώθω πως αν κλείσει αυτός ο κύκλος δεν θα υπάρχει γυρισμος. Σκέφτομαι πόσο δεν ένιωσα τα Χριστούγεννα φέτος, πως είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς και νιώθω ένα τεράστιο ψυχοπλάκομα. Θα ήθελα πολύ να έχω την όρεξη να βάλω στόχους και να δημιουργήσω νέες ελπίδες και όνειρα για το 16 αλλά το μόνο που μου βγαίνει να κάνω είναι μου βάλω λίγο τις φωνές ή αλλιώς να έρθω να σε πάρω αγκαλιά..
Δεν μπορώ καν να μιλήσω για σένα... Θέλω τόσο να αδειάσω, να μη σε σκέφτομαι.

Friendly advice.

Μείνε σε αυτό που σου λέει και μην το ψάχνεις παραπάνω. Θα χαθείς, και θα χάσεις κ εσένα.

Ίσως πρέπει να ακούσω τη Μαριτα και να σε αφήσω μόνο σου. Clearly you don't want me here...

Απλά δν ήθελα να μπω στην διαδικασία να σε σβήσω και να το γυρίσω σε μένα γιατί ήθελα για μια γαμημένη φορά να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Συνειδητα από την πρώτη στιγμή σταμάτησα τις σκέψεις που ήρθαν τρέχοντας και δεν σκέφτηκα ότι δεν είμαι αρκετή, ότι δεν με θες, ότι είμαι ενοχλητική. Πίστεψε μου ήταν εξαιρετικά εύκολο να το κάνω. Είναι μια συνήθεια, όπως μαθαίνεις να δενεις τα κορδονια σου, ή να κολυμπας έτσι κ εγώ έχω μάθει να κάνω αυτές τις σκέψεις.
Αλλά μου φαίνεται περισσότερο κακό σου κάνω παρά βοηθάω.
Και εδώ που φτάσαμε και σε έχω δει πια θα ήθελα να μην σε είχα γνωρίσει έτσι. Να σε γνώριζα σε λίγα χρόνια, με ένα χτύπημα στην πόρτα μου. Τότε θα μπορούσα να σε βοηθήσω, τότε θα ήξερα ότι έχεις μια ευκαιρία και ότι αποφασισες να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Μακάρι να το δεις μια μέρα, πόσο όμορφος είσαι και πόση αγάπη αξίζεις. 

Ένα φιλί

Είναι αστείο...

Η φωτογραφία που τα ξεκίνησε όλα, θυμάσαι τι είχα γράψει ?
"Ένα φιλί, πόσο κακό μπορεί να κάνει." Ούτε καν θυμάμαι για ποιον ή ποτέ το είχα γράψει.
Και ύστερα ήρθες εσύ με αυτό το φιλί και έκανες τόσο κακό, τόση ζημιά! Όλη μου τη ζωή να ψάξω τέτοιο φαρμακερο και νόστιμο φιλί δεν θα ξαναβρώ.

Αν το είδες ως πρόκληση, τα κατάφερες, με ρημαξες.

Ζήτω η καινούργια ημερομηνία στην στενοχωρια μας.

Δεν έχω ξαναπεράσει Χριστούγεννα τόσο αδιάφορα. Δεν με έχει αγγίξει το πνεύμα ούτε λίγο.
Αυτός ο χρόνος ήταν μαύρο χάλι αλλά δεν θέλω να τελειώσει..
Και αύριο πάλι το ίδιο σκατα θα νιώθω.
Δεν θέλω να βγω έξω σήμερα. Κουράστηκα να χαμογελαω.
Θέλω να σου χώσω ένα χαστούκι να συνέλθεις αλλά και δν θέλω να σε πονέσω ποτέ και για κανέναν λόγο.
Γιατί δεν με αφήνεις να έρθω λίγο κοντά σου.
Φέτος έχασα πολλούς ανθρώπους. Άλλοι επειδή στα αλήθεια "έφυγαν" και με.κοιτούν από ψηλά, άλλοι επειδή ήταν δίπλα μου χωρίς λόγο και τους έδωσα χώρο να περάσουν και να.φύγουν, άλλοι χωρίς να το ξέρουν έχουν χάσει τη θέση τους και αυτό ίσως είναι το πιο στενάχωρο όλων.

Γιατί να μην είσαι εδώ.. 

"Καταλάθος"

Σε σκέφτομαι μπροστά από μια τεράστια μαύρη τρύπα, να στέκεσαι στην άκρη και να κοιτάς ευθεία κάτω. Έτοιμος να πέσεις, ή περιμένοντας να γλιστρήσεις. Θέλω να είμαι αυτή που θα σε τραβήξει μακριά και θα σε κρατήσει αγκαλιά με το ζόρι για όσο χρειαστεί ώστε να μην ξαναπάς ποτέ κοντά σε αυτή την τρύπα. Άφησε με να σε βοηθήσω σε παρακαλώ.



*Μισώ τον Παύλο που μου έχει κολλήσει αυτό το μικρόβιο αλλά... το βλέπω κ γω. Το αμάξι, η άρνηση σου να φας, τα τρελά ωράρια...

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Προσπαθείς να μην δω, μα το είδα

Σε είδα να με λυπάσαι. Πως τολμας να με κοιτάς με τέτοια λύπηση?! Νόμιζα ήσουν φίλη μου, δεν χρειάζομαι καλοθελητές δίπλα μου.

Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από την απόρριψη, είναι η λύπηση. Το σιχαίνομαι... 

σαν να σε ακούω.


Ποτέ μου δε σου είπα δικός σου για πάντα
Αντίθετα σου έλεγα δεν είμαι εγώ
Αυτός που θα μπορέσεις μαζί του ν’ αράξεις
Λυπάμαι δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ

Δεν είναι ότι ψάχνω να βρω κάτι άλλο
Και ότι δε σε θέλω μωρό μου άλλο πια
Δεν ξέρω τι με κάνει να το βάζω στα ποδιά
Και τώρα όπου με βγάλει φεύγω πιο μακριά

Γι’ αυτό πιες, σ’ ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι χτες
Σ’ όλες τις ωραίες μας στιγμές, βρίσε με ακόμα αν το θες
Μην κλάψεις μόνο και πες, πες πως δε με γνώρισες ποτέ
ήταν οι καλύτερες στιγμές, που θα μείνουν πάντα ζωντανές
Πες πως δε μ’ είδες ποτέ ω ω ω
Πες πως δε με είχες ποτέ ω ω ω

Στη σκέψη μου θα είσαι για πάντα μικρό μου
Μακάρι να μπορούσα ν’ αντισταθώ
Στη μοίρα που ζητάει να είμαι μονάχος
Μα άργησα και τώρα πρέπει να βιαστώ

Γι’ αυτό πιες...

Πιες, σ’ ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι χτες
Σ’ όλες τις ωραίες μας στιγμές, βρίσε με ακόμα αν το θες
Μην κλάψεις μόνο και πες, πες πως δε με γνώρισες ποτέ
Ήταν οι καλύτερες στιγμές, που θα μείνουν πάντα ζωντανές
Πες πως δε μ’ είχες ποτέ

(Περι)μένω μόνη

Αυτές τις μέρες νιώθω σαν παρατηρητής στην ίδια μου τη ζωή. Κοιτάζω μια ανοιγμένη πληγή στο σώμα μου και βλέπω τη σάρκα μου να έχει σκιστει και το αίμα να τρέχει. Κατανοώ πως έχω πληγωθεί και περιμένω με αγωνία τον πόνο του σκισιματος, το τσουξιμο καθώς το ψηλαφίζω με άκρες των δακτύλων μου. Όμως δεν νιώθω τίποτα. Η αίσθηση του αίματος που τρέχει πάνω στο παγωμένο μου δέρμα με ανατριχιάζει και η θέα του είναι αποκρουστική. Ωστόσο δεν νιώθω το τραύμα μου, αν και βαθύ.

Κάπως έτσι περνάω αυτές τις μέρες, σαν να έχω καταπιεί μια γερή δόση από παυσίπονα και έχω μουδιάσει τα παντα μέσα μου.

Γελάω και με πλημμυρίζουν οι τύψεις και μια στάλα θυμός που πάλι πρέπει να συμβιβαστώ με χαρές που δεν με γεμίζουν.

Σε σκέφτομαι και δεν κουνιέται τίποτα μέσα μου. Λες και δεν ξέρουν ότι έφυγες, λες και έχω πιστέψει όσα είπες. Αλλά ποιον κοροϊδεύω.. Φυσικά και τα έχω πιστέψει. Ένα από τα παυσίπονα που έχω πάρει είναι αυτό της αναμονής. Της μικρής, απειροελάχιστης πιθανότητας να γυρίσεις. Περιμένω λοιπόν, και ας λέω κάθε πρωί στον εαυτό μου πως πρέπει να δει την αλήθεια. Μερικές φορές με πιάνουν κρίσεις αισιοδοξίας, ή και απελπισίας όπως το δει κανείς, και σκέφτομαι πως αν περιμένω και σου δώσω το χώρο σου και το χρόνο σου, θα τα βρεις με τον εαυτό σου και θα γυρίσεις. Αλλά πραγματικά, δεν είναι καθόλου πιθανό να γίνει κάτι τέτοιο και οι λόγοι είναι δύο.

Ο βασικότερος και αυτός που με πονάει πιο πολύ είναι το ότι συνειδητα δεν ήθελες να με έχεις δίπλα σου σε μια δύσκολη περίοδο στη ζωή σου σαν κι αυτή, κι αυτό όχι γιατί ήταν νωρίς. Είναι χαζό και υπεραπλουστευμένο να πιστέψω πως απλά δεν είχες ακόμα την οικειότητα να στηριχτείς σε μένα. Απλά δεν σου έδειξα ότι μπορώ να είμαι δίπλα σου. Οτι πέρα από την καλοπέραση μου και τα ραντεβού μας, νοιάζομαι και για σένα ως άνθρωπο. Κι αυτό είναι κάτι που δεν θα μου συγχωρέσω ποτέ.

Δεύτερον, λοιπόν, όπως συμβαίνει συνήθως ο βασικότερος λόγος που οι άνθρωποι βάζουν ένα τέλος είναι ένας: θάνατος. Αυτή η μαύρη, καταμαυρη λέξη με τρομοκρατεί διότι κατεδαφίζει οποιαδήποτε δικαιολογία / ιστορία / παρανοϊκή εκδοχή φτιάχνει το μυαλό και το attachment μου. Με αφήνει χωρίς μιλιά να σε κοιτάζω καθώς φεύγεις. Να μη μπορώ να πω τίποτα, διότι τίποτα δεν είναι αρκετό. Το ξέρω, γιατί έχω βρεθεί κ γω στη θέση σου. Πρόσφατα δυστυχώς. Αλλά τι σου λέω, εσύ έχεις περάσει στο πετσί σου φουρτούνες που εγώ ούτε στον ορίζοντα δεν τις είδα.

Αυτός ήταν κ ένας από τους λόγους που σε θαύμαζα. Το είχα πει και στο Γιάννη και στη Δέσποινα. Πως γίνεται να είναι ακόμα δυνατός, όρθιος, να είναι τόσο ζωντανός, τόσο λειτουργικός. Πως γίνεται να είναι τόσο σωστός, λες και δεν έχει χίλια χτυπήματα παντού. Μερικά ακόμα ανοιχτά..

Την πρώτη μέρα, εκείνη την υπέροχη, μαγική πρώτη μέρα, θυμάσαι τι σου είχα πει ?

ΓΙΑΤΊ ΤΌΣΟ ΜΙΣΟΣ ?

Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποιος θα μπορούσε να σου φέρεται τόσο σκαρτα, ενώ εγώ το μόνο που έβλεπα ήταν κάποιον που είχε νικήσει τη ζωή. Εκείνη τη μέρα είχα νιώσει τόση απεχθεια για τον κόσμο. Όπως μου συμβαίνει συνήθως όταν ακούω τέτοιες ιστορίες. Ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να τα σβήσω όλα αυτά που σε πονεσαν. Και υποτίθεται ήρθες εδώ για καλύτερα...

Τέλοσπαντων, αλλού ήθελα να καταλήξω.

Οι paranoid - insecure σκέψεις μου, επιτείθενται από την μέρα που μου έστειλες αυτό το απαίσιο μήνυμα. Και μου λένε πως τα έκανα μαντάρα, διέλυσα οτιδήποτε είχες δει σε μένα και σε έδιωξα μακριά μου. Έτσι όταν ήρθε η στιγμή να είμαι στα αλήθεια δίπλα σου, δεν μπορούσες καν να με δεις εκεί. Σε σκέφτομαι μόνο σου και σπάει η καρδιά μου. Σκέφτομαι τη συμπεριφορά μου και μετανιώνω, θυμωνω και αγανακτώ τον εαυτό μου.

Κι από την άλλη, σκέφτομαι, τι σημασία, τι παραμικρή διαφορά μπορούν να κάνουν όλα αυτά, μπροστά σε μια ζωή που χάθηκε. ΚΑΜΙΑ. Και μένω, ενώ θέλω να τρέξω προς εσένα κ να σε πάρω αγκαλιά, χωρίς να μιλήσουμε χωρίς τίποτα, να σε σφιξω μέχρι να δεις επιτέλους πως δεν είσαι μόνος σου. Μένω ακίνητη, απραγη, άχρηστη μπροστά... στα δυνατά σου λόγια που με διώχνουν μακριά σου.

Ίσως σε πίεσα πολύ, προσπαθώντας να σου δείξω πως είμαι δίπλα σου. Ίσως δεν κατάφερα τελικά ποτέ να στο δείξω. Όμως κι εγώ έτσι είμαι. Όταν δεν είμαι καλά διώχνω τους ανθρώπους μακριά, χωρίς λόγο. Και απλά περιμένω να γυρίσουν σε μένα κ να μου πουν όχι δεν φεύγω γιατί τώρα είμαστε μαζί, δεν θα σε αφήσω, θα είμαι εδώ. Και τελικά όταν μου περνάει γυρνώ πάλι κοντά τους. Αυτό είναι που χρειάζεσαι ? Θα γυρίσεις στα αλήθεια ή σε έδιωξα για πάντα ? Αν μπορούσα να σου μιλήσω μια τελευταία φορά θα σε ρωτούσα ένα πράγμα μόνο. Εγώ σε έδιωξα ή αλήθεια ήθελες να μείνεις μόνος ? Και αν μου έλεγες πάλι πως είμαι καλή και με θες και δεν φταίω, απλά θα ήξερα ότι είναι ψέμα. 

Νομίζω πως τα παυσίπονα μου σβήνουν σιγά σιγά. Νιώθω τον πόνο και την απόρριψη και μια φωνή μου φωνάζει συνεχώς πως όλα αυτά ήταν απλά η δικαιολογία για να φύγεις. Δεν θα γυρίσεις ποτέ. Βαρέθηκες / μετάνιωσες / άλλαξες γνώμη / βιάστηκες / θύμωσες / ξενέρωσες / σε έδιωξα.. και όλα τελείωσαν πριν καν αρχίσουν.

Φοβάμαι να το πω αλλά δν μπορώ πια να το παλεψω.. Ήσουν πολύ καλός για να είσαι αληθινός. Όλο αυτό έμοιαζε με ένα παραμύθι τόσο εύκολο και τόσο όμορφο, που έπρεπε κάποια στιγμή, να τελειώσει. Η χαρά και οι στιγμές που μου έδωσες, αν και μετρημένες στα δάχτυλα ήταν χρυσός.

Η καραμέλα όμως που με κρατάει σε καταστολή τόσες μέρες έχει αρχίσει να χάνει τη γεύση της. Βρήκες άλλη / ξενέρωσες και οι συγκυρίες σου επέτρεψαν να με απομακρύνεις / κατάφερα να σε πιέσω τόσο που με απεχθάνεσαι πια, αυτά είναι τα πιθανά σενάρια σήμερα. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι όλα τα παραπάνω και όχι απλώς ένα. Πάντως στο αναγνωρίζω. Είναι πολύ έξυπνο και ευγενικό εκ μέρους σου που με απομάκρυνες έτσι. Δεν το έκανες με θυμό, μου πέταξες τη βόμβα ώστε να μην μπορώ να πω / κάνω τίποτα και έφυγες κύριος, χωρίς καν να κοιτάξεις πίσω.

Σκέφτομαι πως δεν έχω να χάσω κάτι αν περιμένω. Στην τελική, μέχρι να μου περάσεις, στο περίμενε θα είμαι. Οπότε μη νομίζεις πως η σιωπηλή σου έξοδος έκανε καμία διαφορά για μένα. Από την άλλη αν περιμένω, αν αφήσω το μυαλό μου να μας σκέφτεται μαζί, να ξαναπαίζει σαν φιλμακι την ημέρα εκείνη που σε γνώρισα, και να κάνει όνειρα για το πως θα μπορούσαμε να είμαστε, τότε κάποια στιγμή θα το πιστέψω. Τα όνειρα θα αρχίσουν να γίνονται ανάγκη κάθε φορά που θα ξαπλώνω το βράδυ, και εσύ θα γίνεις ο προορισμός για ένα τρένο που δεν κάνει στάσεις.

Και πες, ότι πάλι όπως κάθε φορά εγώ κάθομαι στα σκαλοπάτια και περιμένω να ακούσω ένα κλειδί στην πόρτα. Ως πότε? Όσο με ξέρω, είμαι ικανή να δώσω μια ημερομηνία στην εαυτό μου και μετά απλά να την μεταθέτω, παρατείνοντας το αναπόφευκτο.
Και στο κάτω κάτω σκέφτομαι, δεν μου είπες ποτέ περίμενε. Ήθελες να μείνεις μόνος. Μόνος, εννοώντας χωρίς εμένα. Ελπίζω τουλάχιστον να είσαι καλύτερα. Να γελάς όπως εκείνη τη μέρα μαζί μου και μην χάσεις ούτε λίγη από τη ζωή που είχες μέσα σου. 



New year's resolution λοιπόν, να πείσω το μυαλό μου όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πως όλα τελείωσαν.
Αφού δεν μπορώ πια να σου πω μείνε, τουλάχιστον γύρνα

Περιμένω.

Έχω στενοχωρηθεί και έχω γίνει χίλια κομμάτια, όχι γιατί μου είπες πως τελειώσαμε,  δεν είμαι χαζή το έβλεπα. Απλά όπως πάντα επιλέγω να ζω με φαντάσματα. Όμως δεν καταλαβαίνω αγάπη μου, γιατί να σου δίνει η ζωή τόσο πόνο!  Τόσο που δεν αντέχει καμία άλλη καρδιά, που θα έφτανε για να διαλύσει ακόμα και τα πιο σάπια κορμιά. Όλος αυτός ο πόνος και η αδικία γιατί χτυπά εσένα. Στο είπα, μπορεί να μην με πίστεψες, αλλά είσαι από τους πιο όμορφους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Κορόιδευες κάθε φορά που σε έλεγα "κουκλί" αλλά ήταν αλήθεια.. Και δεν ήταν μονάχα το πανέμορφο πρόσωπο σου, ή το σκαλισμενο σώμα σου. Ήταν ότι κοιτούσα τα μάτια σου και έβλεπα μέσα τους ομορφιά που δεν είχα ξαναδεί. Μου μιλούσες και ερωτευομουν το μυαλό σου. Μου χαμογελούσες και γελούσα κ γω..η ψυχή σου που πρέπει να έχει γίνει χίλια κομμάτια, είναι γεμάτη φως..έχεις τόση αγάπη να δώσεις το ξέρω.. Και επίσης ξέρω γιατί δίστασες να μ απαντήσεις όταν σε ρώτησα " κι εσένα ποιος θα σε στηρίξει. " πες μ αγάπη μου, ποιος θα είναι εκεί για σένα που λες ότι μεγάλωσες μόνος σου. Και χεστους αυτούς που λένε πως το παίζεις. Εγώ είδα μέσα σου. Κι αν είδα λάθος πάλι στο καλό να πάει. Η αγάπη ποτέ δεν πάει χαμένη όπου κ να τη δώσεις.  Θέλω να σου δώσω τόσα πολλά. Μου έδωσες ένα θησαυρό και μετά μου το πήρες από τα χέρια.  Θα ήθελα να σου θυμωσω, προσπαθώ γιατί ξέρω ότι έτσι θα είναι πιο εύκολο και για μένα ΑΛΛΑ ΔΝ ΜΠΟΡΩ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ. Δεν μπορώ να σου θυμωσω, να σε κατηγορησω ή να μην σε περιμένω. Κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Λέω από μέσα μου μην περιμένεις γιατί στην πραγματικότητα ξέρω πως το "περίμενε" σημαίνει ποτέ. Σημαίνει τέλος. Κι όμως θα το δεις, δεν υπάρχει περίπτωση να βρω τη δύναμη να κρατηθώ μακριά σου. Μόνο αν ξέρω πως υπάρχει μια στις εκατό π..
Σκατα τι λέω. Ποτέ τέτοιες πιθανότητες δεν βγαίνουν με το μέρος μου. Έφυγες. Και αυτό που με πονάει είναι που δεν ξέρεις ακόμα πόσα μπορούσα να σου δώσω. Πόσο μπορώ να σε αγαπησω και πόσο θέλω να σου κλείσω όλες τις πληγές.

Σε ερωτεύτηκα...από την πρώτη μέρα. 

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

I fucking give up

Γιατί γαμιεται το σύμπαν και γιατί δεν μπορώ ποτέ μα ποτέ να έχω κάτι σωστό και όμορφο κ εύκολο στη ζωή μου.  ΤΊΠΟΤΑ ΓΑΜΩΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ. Και όλοι εμείς οι άνθρωποι που είμαστε άνθρωποι και ζούμε σαν άνθρωποι, στο τέλος ΠΟΤΈ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ δεν εχουμε happy end. Ποτέ δεν θα μείνει αυτός που έρχεται. Ποτέ δεν θα μείνει το αίσθημα ότι ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΦΟΡΑ όλα πήγαν καλά. ΟΧΙ. Οι πιθανότητες ποτέ δεν ήταν με το μέρος μας και γενικά αυτός εδώ ο πλανήτης γαμιεται. Και ναι βρίζω κ θα βρίσω κι άλλο γιατί πέρα από την αδικία τίποτα άλλο δεν είναι σίγουρο σε αυτή τη ζωή.  Όσο μελοδραματικο κ αν ακούγεται.  Σκατά στα μούτρα μας λοιπόν ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΈΣ. 

Γιατί έχω κολλήσει μαζί του, vol. 1

- Όταν σου φωνάζει κάποιος δεν θα φωνάξεις κ εσύ ?
- Μμμ, δν ξέρω. Συνήθως όταν η μητέρα μου φωνάζει προσπαθώ να μιλάω ήρεμα και της λέω να μην φωνάζει.
- Ναι, αλλά γενικά όταν σου φωνάξουν δεν θα αντιδράσεις κ εσύ ?
- Ε ναι σίγουρα
- Άρα λοιπόν, αντίστοιχα, δεν είμαι εγώ καλός, εσύ μου βγάζεις να είμαι καλός μαζί σου αφού είσαι καλή μαζί μου. 

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Sex issues revealed.

Φοβάμαι πάλι. Είναι όλα τόσο όμορφα και τόσο εύκολα και τόσο... γρήγορα. Ίσως κάνω λάθος πάλι. Ίσως βιάζομαι να τα ζήσω όλα.. Αλλά δεν θέλω να γίνει πάλι το ίδιο. Γιαυτό φοβάμαι το σεξ..(ίσως να είναι ένας από τους λόγους τελοσπαντων)  γιατί φοβάμαι πως στο τέλος θα μείνει μόνο αυτό. Και μετά εκείνος θα φύγει.. Και γω θα κάθομαι να μετράω μελανιες.
Και τώρα ίσως μετάνιωσα λίγο... Αλλά να.. Όταν ακούω αυτή την ανάσα... Τα ξεχνάω όλα.
Όμως όχι,κι αυτό ψέμα είναι. Δεν τα ξεχνάω. Τα ακούω μέσα στο κεφάλι μου εκείνη την ώρα, μου φωνάζουν.
Και κάθε φορά αγνοώ όλες τις φωνές που μου λένε μη. Δίνω δικαιώματα και βιάζομαι και δίνομαι ολόκληρη.
Ίσως δεν κάνω σεξ γιατί πιστεύω ότι μόνο έτσι τους κρατάω. Πόσο ψυχοθεραπεία σήμερα...

Γιαυτό φοβάμαι τον LG γιατί μου επιβεβαίωσε όλες τις φοβίες μου. Γιατί ήθελε μόνο σεξ και καμιά άλλη επαφή πέρα από αυτό.  Και γω απλά του πουλούσα παραμύθι και περίμενα ότι θα ήθελε τελικά να κάνουμε σχέση.
Και τώρα με εκείνον... Φοβάμαι τα ίδια.
Νομίζω τα έχουμε.. Νομίζω κ με δοκιμάζει. Δεν ξέρω τι να πιστέψω...
Και αυτό το "θα δούμε κ όπου.μας.πάει" τι σημαίνει. Δεν μου δίνει καμία ασφάλεια.. Τα εχουμε τώρα ή όχι που να πάρει!! Πες το μου ξεκάθαρα!!

Γιατί να είμαι τόσο χαζή και ρομαντική και φοβιτσιάρα και αποφευκτική. Φοβάμαι. Γι'αυτό δεν θέλω να με αγγίξεις όπως εκείνος. Δεν θέλω να μου μιλάς όπως εκείνος, δεν θέλω να σκέφτεσαι όπως εκείνος.

Είμαι βιαστική πάντα....
Ελπίζω όλο αυτό να μη καταλήξει σε ένα κρεβάτι. Ελπίζω να μην έχω φτάσει στα ουράνια με πλαστικό μπαλόνι που σκάει κάποια στιγμή. Μακάρι..

Μα.γιατί φοβάμαι τόσο... Είσαι πολύ καλός.. Γιατί να πληρώνεις μαλακίες άλλων. 

ιστορία αγάπης

Αν υπήρχε Άγιος Βασίλης, αυτά τα Χριστούγεννα θα του ζητούσα να μου χαρίσει μερικά χρόνια θεραπείας σε μια νύχτα. Δεν μπορώ να είμαι τόσο ζητιάνα και φοβισμένη πια! Αρχίζω να σκέφτομαι αν ο Παύλος έκανε (πάλι) λάθος κ δεν είμαι anxious-avoidant αλλά καραpreocupied και σίγουρα εξαρτητική και ανικανοποίητη. Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία βρίσκονται όλα αυτά - κι άλλα τόσα μαζί- αλλά σίγουρα εκεί ανήκω.

Όλες μου οι φοβίες τον τελευταίο καιρό παίζονται σαν ταινία μπροστά μου. It's safe to assume ότι έχω τρομοκρατηθεί και οτιδήποτε εκτός των ορίων λαμβάνεται ως πιθανή απειλή εγκατάλειψης. Τα λαμπάκια βαράνε κόκκινο και αρχίζει η επίθεση.

Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται αυτή η τόσο όμορφη ευκαιρία που δεν μοιάζει καθόλου με οτιδήποτε άλλο. Και είναι όλα τόσο καινούργια και τόσο εθιστικά. Γαντζώνομαι πάνω τους και ρουφάω όσα περισσότερα μπορώ. Δεν θέλω να καταστραφούν όλα για τις δικές μου ανασφάλειες.

Ξέρω πόσο πονάνε όταν όλα αυτά τα κολλητιλίκια σπάνε, θα έπρεπε να σε καταλάβω περισσότερο. Συγγνώμη αλήθεια. Βέβαια, ελπίζω ( και πιστεύω ) η δική σου σχέση να μην ειναι τόσο σάπια όσο οι δικές  μου. Αλήθεια δεν στο εύχομαι αυτό. Αξίζει να προσπαθείς και χαλιέσαι μέχρι ενα σημείο όμως. Ακούγεται εγωιστικό και λίγo bitchy αλλά είναι αλήθεια. Οι σχέσεις καποια στιγμή τελειώνουν και αν συνεχίσεις να τις κυνηγάς μόνος σου τελικά ρίχνεις αλάτι στην πληγή σου. Δεν ξέρω τι να κάνω να σε βοηθήσω κ αυτό με σκοτώνει...

γαμώτο το τραγούδι σου με έχει κάνει κομμάτια. 
Θέλω να γράψω πολλά όμορφα πράγματα., να απιθανατίσω ευχάριστα συναισθήματα και να κρατήσω αυτή την αίσθηση για όσο αντέξει στο χρόνο.

Σήμερα είναι λες και όλα μπήκαν στη θέση τους. Τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν και όλα βρήκαν το δρόμο τους. Και περισσότερο εγώ βρήκα τον.δρόμο μου. Πάντα οι μεγάλες αλλαγές με βρίσκουν απροετοιμαστη. Πάντα τρομάζω στην σκέψη ότι πρέπει να αντιμετωπίσω κάτι καινούργιο και έτσι απλά καταλήγω να το αποφεύγω.  ( εξου και) Έχει αποδειχθεί περιτρανα πια πως χρειάζομαι αυτή την μικρή ώθηση για να ξαναμπω στο παιχνίδι και δυστυχώς δεν έρχεται πάντα. Και δεν θα έπρεπε να έρχεται πάντα, τελοσπαντων. Σήμερα την πήρα λοιπόν.

Νιώθω μερικές φορές σαν να χάνω τον εαυτό μου μέσα στις σκέψεις μου και μετά ξαφνικά καθώς συζητάω και έχω ηρεμήσει γιατί πολλά πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει ξαφνικά νιώθω μια απόλυτη διαύγεια και όλα στο μυαλό μου καθαρίζουν. Νιώθω κυριολεκτικά να βγαίνω από μια ζαλαδα και μπορώ επιτέλους να δω τα πράγματα όπως.είναι.  Κάθε πότε και για πόσο καιρό διαρκεί αυτή η παρένθεση και τι μου κοστίζει κάθε φορά. 

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Μαύρα μάτια γεμάτα από κενό

Σαν να το βλέπω. Τα μάτια σου που δεν πέφτουν πάνω μου ούτε καν τυχαία. Κι όταν με κοιτούν είναι άδεια. Όλα αυτά τα υπέροχα χρώματα και η ζεστασιά που έβλεπα μέσα τους δεν υπάρχουν πια. Τουλάχιστον όχι για μένα. Ξέρω, διαβάζω τις σκέψεις σου. Ξέρω τι νιώθεις, ξέρω πως με βλέπεις. Ανοίγουν τρύπες στο σώμα μου κάθε φορά που θυμάμαι εκείνο το υπέροχο ζεστό χαμόγελο. Όλα όσα μου έδωσες χωρίς να σου ζητήσω ποτέ τίποτα.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Let me feel that pain again


Thinking all love ever does, is break 
and burn 
and end. 

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΙ ΠΑΝΤΟΎ, ΑΓΆΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΑΛΑΚΕΣ

Το μίσος, αυτό θα σας φάει. Η ανάγκη σας για ασφάλεια και προγεγραμενους κανόνες. Διαφορετικότητα πουθενά. Αγάπη πουθενα. Ο πάτερ σας, μόνο κρίνει και συγχωρεί. Σε φτύνει στο πρόσωπο και σου ζητά να απολογηθεις που δεν γυρισες και το άλλο μάγουλο. Δεν μπορείτε να δείτε πέρα από τη μύτη σας ρε σκατοψυχοι. Δεν σκέφτεστε πόσοι άνθρωποι καταστρέφονται ψυχικά, ζουν μια ζωή μέσα στη καταπίεση και την δυστυχία επειδή εσείς δεν θέλετε να δεχτείτε ΠΩΣ ΔΥΟ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ. Πείτε μου ένα λόγο, μόνο έναν, που δεν βασίζεται σε στερεότυπικες μαλακίες και στενομυαλα κεφάλια.



Δεν έχω γνωρίσει πιο επικίνδυνους ανθρώπους από τους παπάδες. Ήθελα να ήξερα ο Θεός σας, αν υπήρχε, τι θα έλεγε? Εγώ πάντως στη θέση του θα πατούσα το restart. 

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Σαν να σε ξέρω.

Το είχα ξεχάσει ή δεν το έχω ξαναζήσει... Όπως και να χει ο οργανισμός μου και σίγουρα το μυαλό μου δεν ήταν προετοιμασμένα για όλο αυτό. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα! Είναι δυνατόν να νιώθω τόσα πολλά και τόσο έντονα μέσα σε μια μέρα ? Όχι, ότι φημίζομαι για την αυτοσυγκράτηση μου αλλά... Τόσο εύκολα ? Τι να κάνω, τι να πρωτοπω. Δεν έχω λόγια και δεν αρκετό χρόνο να πω όλα αυτά που θέλω.
Και τώρα τι ?
Μαζί ?
Γιατί οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική μοιάζει τρομακτική ? Θεέ μου τι νιώθω, τι σκέφτομαι, τι συμβαίνει.
Και δεν είμαι και σίγουρη,........
Δεν είμαι σίγουρη όταν τα πράγματα δεν λέγονται κ απλώς εννοούνται. Κι από την άλλη, κάτι μέσα μου μου λέει πως όλα είναι καλά. Πως για μια φορά δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Πως βρήκα αυτό που έψαχνα και ακόμα περισσότερα που δεν ήξερα πως χρειαζόμουν.
Δεν ξέρω αλήθεια... Νιώθω σαν μικρό παιδί που πήρε καινούργιο παιχνίδι. Διαφορετικό από όλα τα άλλα, μοναδικό, σαν κ εκείνο δεν είχε ξαναδεί.
Αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό. Τίποτα δεν είναι αρκετό για να περιγράψει όσα νιώθω. Η καρδιά μου πάει να σπάσει αλήθεια και έχουν περάσει μόνο μερικές ώρες!!
Ώρες!!  Θεέ μου πως μοιάζουν σαν μέρες και βδομάδες. Είναι ατελείωτες και πάντα μετρούν αντίστροφα.
Τρέμω, κυριολεκτικά. Κρατώ το χέρι μου για να γράψω και πάλι η ένταση που έχω μέσα μου δεν ηρεμει.
Τρέλα.. Ίσως αυτά που νιώθω να πλησιάζουν την τρέλα. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν πολύ λίγο. 

Φωτοβολτα

Μια μέρα. Μια γαμημένη μέρα μπορεί να φέρει όλο το κόσμο σου τούμπα. Να σου διαγράψει αποφάσεις, πεισματα, άμυνες, οτιδήποτε έχεις χτίσει με πόνο από την εμπειρία σου. Σε γυρνάει στο μηδέν. Σε πετάει στον αέρα και μετά σε χτυπά με όλη της την δύναμη στο πάτωμα. Και συ χαζεύεις τον ουρανό από χαμηλά. Χαμογελάς και αφήνεσαι. Χτύπα με, λες. Είναι τόσο ωραία η αίσθηση όταν είσαι στον αέρα που πραγματικά δεν σε νοιάζει πολύ αν πέφτεις ή αν ανεβαίνεις πάλι στα ψηλά.

Σκατά. Πάλι θα φάω τα μούτρα μου. 

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

I deserve more than a guy who fucks me and then leaves, right? 

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Φυγή

Σήμερα έφυγα από το σπίτι και η πρώτη μου σκέψη ήταν να μην ξαναγυρισω. Κουράστηκα, σας βαρέθηκα, δεν μπορώ να είμαι το σκουπιδαριό για τα σκοτάδια σας. Μακάρι να έφευγα μια και καλή. Ήξερα πολύ καλά που θα μπορούσα να περάσω το βράδυ γιαυτό και η πρώτη κίνηση μου ήταν να βγάλω το κινητό από τη τσέπη και να στείλω ένα μήνυμα. Προσπαθωντας με νύχια και με δόντια να συγκρατησω τα δάκρυα μου και με την υγρασία να θολώνει τα μάτια μου, πληκτρολόγησα " γειά σου, τι κάνεις "

Η απάντηση ήρθε αμέσως. "Γειά σου όμορφη" και ξαφνικά ένιωσα κάτι μέσα μου να κολλάει ξανά. Ηρέμησα και αποφάσισα να το πάω ως το τέρμα. Ποιο τέρμα δηλαδή αφού το μόνο που έκανα ήταν να ξεκινήσω να περπατάω χωρίς προορισμό. Πήγαινα όπου με πήγαινε ο δρόμος και απλώς δεν με ένοιαζε το πως θα γυρνουσα πίσω. Κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα δρόμο που έχω προσπεράσει πολλές φορές αλλά ποτέ δεν έχω περπατήσει. Είναι μια τεράστια κατηφόρα που στο φόντο της έχει άπειρα φωτάκια πόλης. Περπατούσα για μιάμιση ώρα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω, κάποια στιγμή πονεσαν τα πόδια μου και ήθελα να καθισω.  Ο μόνος λόγος που συνέχισα να κάνω ανούσιες βόλτες ήταν ότι δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσω πίσω. Όσο περπατούσα ένιωθα πιο άδεια, πιο μουδιασμένη και κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ο,τι καλύτερο.


Το πιο τρομακτικό όμως δεν είναι το που πήγαινα ή το που θα περνούσα το βράδυ. Το χειρότερο και το πιο ανησυχητικό είναι πως κανείς, μα κανείς, δεν το ήξερε και ούτε επρόκειτο να το μάθει. 

Αγκαλιά πουθενά



Πότε δεν έχω υπάρξει τόσο κοινωνική.
Πότε δεν έχω νιώσει τόσο μόνη.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Για τον κόκκινο

Θα ήθελα να ξέρεις πως δεν κρατώ κακία. Δεν θα σε θυμάμαι σαν έναν μαλακα, όπως και με παρακάλεσες. Μου έδωσες μια όμορφη νύχτα και όσα σου είπα, αλήθεια ήταν. Βλακεια μου που σε έσβησα έτσι. Είμαι παρορμητικη, το έχω διαπιστώσει. Κολωνω εκεί που πρεπει να μιλήσω και παραμιλαω εκεί που πρέπει να βγάλω το σκασμό.
Μ'αρεσες μωρέ. Και ναι με ετσουξε το ένα βράδυ. Ήθελα κ άλλο. Αλλά πραγματικά δεν έχω παράπονο από εσένα πια. Δεν διασυρω τη φήμη σου. Ήσουν μια πολύ όμορφη έκρηξη χρώματος και γω γατζώθηκα πάνω σου.
Το μόνο που μετανιώνω είναι που μέσα στο θυμό και την στενοχωρια μου από τον πραγματικό μαλακα την πληρωσες και συ. Ελπίζω να έχεις κρατήσει και εσύ εκείνη τη νύχτα και τίποτα άλλο. Μακάρι να ξαναβρεθουμε έστω και τυχαία, μόνο και μόνο για να σου πω πως όλα είναι καλά. Σε θυμάμαι και χαμογελαω, δεν προσπαθώ να σε σβήσω.