Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Constant craving.

Είμαι χαμένη.
Πριν με πάρει ο ύπνος το βράδυ ( ξημέρωμα δηλαδή, έχω μια βδομάδα να κοιμηθώ πριν τις 4. Εννοώντας πάντα χωρίς να είμαι έξω ) σκέφτομαι πόσο μάταια είναι κάθε σκέψη που έχω κάνει από τη μέρα που μας τελείωσες, το νιώθω μέσα μου πως δεν θα γυρίσεις και όσο πιο γρήγορα φύγω και γω τόσο πιο γρήγορα θα σε ξεχάσω και θα προχωρήσω. Ξυπνάω το επόμενο πρωί, κοιτάω το κινητό μου, τις φωτογραφίες σου, τα ελάχιστα κομμάτια της ζωής σου που μοιράζεσαι με όλους τους άλλους και σπάω το κεφάλι μου να βρω μια δικαιολογία να σου στείλω, βάζω ημερομηνία λήξης στην αναμονή μου και παίζω τη συζήτηση μας σε fast forward για να βρω τα κατάλληλα λόγια να σου πω " είμαι εδώ, δεν έφυγα. Θες να είσαι μαζί μου τώρα ?" Κι αυτό γίνεται κάθε μέρα, όλη μέρα, εκτός από κάποιες στιγμές που θα ξεχαστώ με κάτι ή θα πιέσω τον εαυτό μου να μη σκεφτεί γιατί η αλήθεια είναι πως όλο αυτό το παραλήρημα με εξουθενωνει.

Και τώρα είναι μια από αυτές τις στιγμές. Αναρωτιέμαι πως φτάσαμε από το "να προσέχεις, κοριτσάκι μου" στο "επίσης. Καλή χρονιά με υγεία αγάπη και χαρά. " 

2 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

ο χρονος ο καλυτερος γιατρος
καλη χρονια κοριτσακι
εχεις να ζησεις πολλους ερωτες, ουυυυ
παρα πολλους

Φιλημένη μες τους Κινηματογράφους είπε...

Δεν αμφιβάλλω αλλά ένα από το ελαττώματα μου είναι πως δεν μπορώ να επενδύσω στο μέλλον.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σου λόγια. Καλή και δημιουργική χρονιά!