Ενώ προσπαθώ να κάνω μια χάρη στον εαυτό μου και να μην σε ψάχνω ούτε στο φβ ούτε πουθενά, μερικές στιγμές λυγίζω. Περνάνε οι μέρες και βλέπω πόσο τραγική φιγούρα ήμουν σε όλο αυτό το παραμύθι. Συγγνώμη, αλλά δν πιστεύω πια όσα μου είπες. Δεν πρόκειται να γυρίσεις ποτέ. "Ο χρόνος" που ζητάς δεν έχει τέλος. Είναι ένα δειλό κεκαλυμμένο αντίο για να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου.
Και γω κρεμομαι από τα χείλη σου και ακούω ό,τι μου λες, χωρίς να σε αμφισβητω ούτε στιγμή. Από την πρώτη μέρα αυτό έκανα. Σε πίστευα, σε θαύμαζα, σε κοίταζα στα μάτια γιατί - έλεγες - δεν είχες τίποτα να κρύψεις.. Εσύ όμως, δεν με κοίταξες ποτέ στα μάτια. Πάντα απέφευγες το βλέμμα μου, κοιτούσες αλλού και χαμογελούσες σαν να ντρέπεσαι. Δεν μπορώ να κοιτάω αυτά τα μάτια γιατί "είτε είναι πράσινα ή καφέ ή μπλε ή οποιοδήποτε χρώμα, για μένα είναι τα ομορφότερα μάτια που έχω δει". Τέτοια έλεγες και γω σαν χαζό, μικρό, ερωτευμένο κορίτσι σε πίστευα και χαζογελούσα.
Που να ήξερα όμως τότε πως με κορόιδευες και με είχες γεμίσει ψέματα, γιαυτό δν μπορούσες να με κοιτάξεις. Και πως σταμάτησαν τα γλυκόλογα όταν σταμάτησες να έχεις ενδιαφέρον. Όταν εγώ, ως η δεύτερη επιλογή, δεν μπορούσα πια να γεμίσω την άδεια θέση που κρατούσες για κάποια άλλη. Ξαφνικά έγινα απλά μια εκκρεμότητα που έπρεπε να βγάλεις από τη μέση, για να μπορέσεις να κυνηγήσεις αυτό που πραγματικά σε ενδιέφερε. Σκίζεται το στήθος μου καθώς γράφω αυτές τις λέξεις αλλά πρέπει να το κάνω, για να μην ξυπνήσω αύριο το πρωί περιμένοντας να έρθεις.
Δεν θέλεις χρόνο, λοιπόν, θες εκείνη. Και γω δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.. Ποτέ δεν είχα ελπίδα να είσαι μαζί μου. Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο... Με δουλεύεις λοιπόν μες τα μούτρα μου, συνεχίζεις ακόμα και τώρα να μου λες για τον χρόνο σου και την ανάγκη σου να μείνεις λίγο μόνος να κάτσεις στην άλλη να σκεφτείς. Και όλα αυτά γιατί δεν θα άντεχες τον εαυτό σου αν έλεγες κάτι που θα έδειχνε λίγο θάρρος, λίγη ειλικρίνεια. Γιατί έχεις μάθει να είσαι fake καλοσυνάτος και ευγενικός και πάντα gentleman και να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν, φτάνει να μη πρέπει να φανείς άξιος της φήμης σου. Θα μπεις μπροστά από το παιδί και θα σπάσεις τα πλευρά σου στο τρακαρισμα αλλά δεν μπορείς να μου πεις την αλήθεια. Γιατί αυτό δν θα ήταν αυτοκαταστροφικο, αυτό θα πληγωνε εμένα και, Θεός φυλάξει, εσύ δν πληγώνεις τους ανθρώπους. Το καταλαβαίνεις ότι θέλεις μόνο τους ανθρώπους που σε καταστρέφουν ?? Γιαυτό έχεις κολλήσει και με εκείνη, γιατί δεν σου δίνει τίποτα, δεν σε κυνηγάει, σε παρατάει και νιώθεις τον κόσμο σου να χάνεται και πραγματικά δεν υπάρχει καλύτερο σωστά ???
Όλα βγάζουν τόσο νόημα τώρα. Όσο προσπαθούσα να σου δείξω ότι με κέρδισες, ότι θα σε φροντίζω, ότι θα είμαι δίπλα σου, ότι δν είσαι μόνος, τόσο σε απομάκρυνα. Γιατί ποιος θέλει να είναι με κάποιον που μπορεί να του δώσει και όχι μόνο να πάρει?! Έχεις πάρει ποτέ τίποτα, αναρωτιέμαι. Έχεις νιώσει ποτέ αγάπη ή έχουν σβηστεί όλα από τις μαύρες μέρες που έζησες? Αλήθεια σου λέω σπαραζει η καρδιά μου κάθε φορά που σκέφτομαι τι έχεις περάσει, και καταλαβαίνω ότι κανένας μετά από αυτό δν θα μπορούσε να είναι λειτουργικός. Ωστόσο εσύ, δεν προσπαθείς καν. Όσο και αν θέλω να σε αγαπησω μέχρι να ξεχάσεις τα πάντα, όσο κ αν εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τα αλλάξω όλα, ( θα το έκανα, αν ερχόταν κάποιος τώρα και μου έλεγε πως μπορώ να ταξιδέψω στο χρόνο και να σβήσω όσα σου έκαναν, δεν θα το σκεφτόμουν καν. Χωρίς να με νοιάζει αν θα καταλήγαμε μαζί τελικά.) , πρέπει να λέω στον εαυτό μου πως όσα έγιναν δεν έχουν σχέση με εμένα, δεν φέρω κάποια ευθύνη και δεν μπορώ να αλλάξω ότι έγινε. Ούτε πρέπει να σε λυπάμαι και να σε συγχωρώ συνέχεια επειδή έχεις περάσει την κόλαση. Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμω ό,τι έγινε, σε κανέναν μα κανέναν δεν αξίζει, αλλά όλα αυτά είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Και εγώ θα προσπαθούσα να κλείσω έστω και λίγο τις πληγές σου, μα δεν με αφήνεις καν να προσπαθήσω. Δεν μπορώ να σε πλησιασω αν συνεχώς φεύγεις μακριά μου.
Ίσως αυτό ήταν και το λάθος μου, σε πήρα πολύ στα σοβαρά από την αρχή. Εσύ όμως είχες συνηθίσει αλλιώς μάλλον και όσα σου έδωσα ήταν υπερβολικά για να τ'αντέξεις.
Εφόσον λοιπόν δεν έχεις μάθει να λες την αλήθεια, εκτός αν είναι αυτοκαταστροφική, και δεν ψάχνεις μια σχέση αλλά έναν άνθρωπο να παίρνει, να παίρνει, να παίρνει μέχρι να μην μείνει τίποτα από εσένα, εγώ δεν πληρούσα τις προϋποθέσεις.
Αλλά και όλα αυτά να μην ισχύουν, πάλι δεν είχα ελπίδα. Ας πούμε ότι η ψυχοπαθολογία σου δεν έπαιξε καθόλου το ρόλο της... Πάλι εκείνη θα διάλεγες. Την είχες διαλέξει πολύ πριν έρθω εγώ και κάτι μου λέει ότι το ήξερες. Σκέφτηκες απλά να παίξεις μαζί μου γιατί εντάξει είχες ένα μικρό ενδιαφέρον και ήμουν καλή απασχόληση για να μην σκέφτεσαι την άλλη. Ξέρω, το ίδιο σκέφτομαι και εγώ αυτές τις μέρες. Ξέρω πόσο ωραίο είναι να απασχολείς το μυαλό με πράγματα που δεν έχουν σημασία. Δεν θα έκανα όμως σχέση, ούτε θα έπιανα κάποιον να του πω όλα όσα θα ήθελα να πω σε εσένα, απλά για να λέω ότι κάπου τα είπα. Εδώ είναι η διαφορά μας. Εσύ όμως το έκανες και είμαι σίγουρη μπορείς πολύ εύκολα να το ξανακάνεις και έτσι ο κύκλος γυρνάει πάλι στο να επιβεβαιώσεις την μειονεξια κι την αίσθηση που έχεις ότι δν αξίζεις αγάπη. Αφού θα θυμώσω εγώ, θα τσακωθουμε θα σε ρωτήσω γιατί το έκανες όλο αυτό και θα μου πεις έτσι είμαι και το ήξερα ότι δεν θα με αγαπούσες κλπ κλπ, θα έχεις επιτύχει το στόχο σου.
Στην πραγματικότητα δεν σε νοιάζει καθόλου τι νιώθω. Αυτό φάνηκε ούτως ή άλλως όταν την ημέρα των γενεθλίων μου ενώ τους έβλεπες όλους να γράφουν ευχές δεν έστειλες ένα χρόνια πολλά. Μια ευχή, ξερή, δεν περίμενα κάτι τρομερό. Αλλά δεν περίμενα και να με αγνοήσεις τόσο επιδεικτικά. Αυτό πόνεσε, πολύ. Και δεν ξέρω γιατί δν στο είπα όταν μιλήσαμε. Ίσως γιατί πιστεύω ότι και να στο πω, η δικαιολογία σου θα με εκνευρίσει και θα με πονέσει τόσο που προτιμώ να μην το αναφέρω καν.
Το συμπέρασμα είναι πως μου φερθηκες πολύ άσχημα. Και είναι από τις φορές που δεν μπορώ να καταλογίσω στον εαυτό μου τίποτα. Πίστεψε με προσπάθησα ( και γενικά δεν δυσκολεύομαι να μου καταλογίζω ευθύνες) να βρω τι έκανα λάθος και έφυγες, τι να αλλάξω για να γυρίσεις πίσω, αλλά κάθε φορά καταλήγω στο ίδιο. Είναι που, όπως είπα, δεν είχα ποτέ ούτε μια ελπίδα. Μόνος σου το άρχισες, μόνος σου το τελείωσες. Δεν με ρώτησες ποτέ. Δεν πρόλαβα καν να το σκεφτώ.
Δεν μου άξιζε γαμωτο. Αυτή τη φορά, δεν μου άξιζε.
Και γω κρεμομαι από τα χείλη σου και ακούω ό,τι μου λες, χωρίς να σε αμφισβητω ούτε στιγμή. Από την πρώτη μέρα αυτό έκανα. Σε πίστευα, σε θαύμαζα, σε κοίταζα στα μάτια γιατί - έλεγες - δεν είχες τίποτα να κρύψεις.. Εσύ όμως, δεν με κοίταξες ποτέ στα μάτια. Πάντα απέφευγες το βλέμμα μου, κοιτούσες αλλού και χαμογελούσες σαν να ντρέπεσαι. Δεν μπορώ να κοιτάω αυτά τα μάτια γιατί "είτε είναι πράσινα ή καφέ ή μπλε ή οποιοδήποτε χρώμα, για μένα είναι τα ομορφότερα μάτια που έχω δει". Τέτοια έλεγες και γω σαν χαζό, μικρό, ερωτευμένο κορίτσι σε πίστευα και χαζογελούσα.
Που να ήξερα όμως τότε πως με κορόιδευες και με είχες γεμίσει ψέματα, γιαυτό δν μπορούσες να με κοιτάξεις. Και πως σταμάτησαν τα γλυκόλογα όταν σταμάτησες να έχεις ενδιαφέρον. Όταν εγώ, ως η δεύτερη επιλογή, δεν μπορούσα πια να γεμίσω την άδεια θέση που κρατούσες για κάποια άλλη. Ξαφνικά έγινα απλά μια εκκρεμότητα που έπρεπε να βγάλεις από τη μέση, για να μπορέσεις να κυνηγήσεις αυτό που πραγματικά σε ενδιέφερε. Σκίζεται το στήθος μου καθώς γράφω αυτές τις λέξεις αλλά πρέπει να το κάνω, για να μην ξυπνήσω αύριο το πρωί περιμένοντας να έρθεις.
Δεν θέλεις χρόνο, λοιπόν, θες εκείνη. Και γω δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.. Ποτέ δεν είχα ελπίδα να είσαι μαζί μου. Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο... Με δουλεύεις λοιπόν μες τα μούτρα μου, συνεχίζεις ακόμα και τώρα να μου λες για τον χρόνο σου και την ανάγκη σου να μείνεις λίγο μόνος να κάτσεις στην άλλη να σκεφτείς. Και όλα αυτά γιατί δεν θα άντεχες τον εαυτό σου αν έλεγες κάτι που θα έδειχνε λίγο θάρρος, λίγη ειλικρίνεια. Γιατί έχεις μάθει να είσαι fake καλοσυνάτος και ευγενικός και πάντα gentleman και να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν, φτάνει να μη πρέπει να φανείς άξιος της φήμης σου. Θα μπεις μπροστά από το παιδί και θα σπάσεις τα πλευρά σου στο τρακαρισμα αλλά δεν μπορείς να μου πεις την αλήθεια. Γιατί αυτό δν θα ήταν αυτοκαταστροφικο, αυτό θα πληγωνε εμένα και, Θεός φυλάξει, εσύ δν πληγώνεις τους ανθρώπους. Το καταλαβαίνεις ότι θέλεις μόνο τους ανθρώπους που σε καταστρέφουν ?? Γιαυτό έχεις κολλήσει και με εκείνη, γιατί δεν σου δίνει τίποτα, δεν σε κυνηγάει, σε παρατάει και νιώθεις τον κόσμο σου να χάνεται και πραγματικά δεν υπάρχει καλύτερο σωστά ???
Όλα βγάζουν τόσο νόημα τώρα. Όσο προσπαθούσα να σου δείξω ότι με κέρδισες, ότι θα σε φροντίζω, ότι θα είμαι δίπλα σου, ότι δν είσαι μόνος, τόσο σε απομάκρυνα. Γιατί ποιος θέλει να είναι με κάποιον που μπορεί να του δώσει και όχι μόνο να πάρει?! Έχεις πάρει ποτέ τίποτα, αναρωτιέμαι. Έχεις νιώσει ποτέ αγάπη ή έχουν σβηστεί όλα από τις μαύρες μέρες που έζησες? Αλήθεια σου λέω σπαραζει η καρδιά μου κάθε φορά που σκέφτομαι τι έχεις περάσει, και καταλαβαίνω ότι κανένας μετά από αυτό δν θα μπορούσε να είναι λειτουργικός. Ωστόσο εσύ, δεν προσπαθείς καν. Όσο και αν θέλω να σε αγαπησω μέχρι να ξεχάσεις τα πάντα, όσο κ αν εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τα αλλάξω όλα, ( θα το έκανα, αν ερχόταν κάποιος τώρα και μου έλεγε πως μπορώ να ταξιδέψω στο χρόνο και να σβήσω όσα σου έκαναν, δεν θα το σκεφτόμουν καν. Χωρίς να με νοιάζει αν θα καταλήγαμε μαζί τελικά.) , πρέπει να λέω στον εαυτό μου πως όσα έγιναν δεν έχουν σχέση με εμένα, δεν φέρω κάποια ευθύνη και δεν μπορώ να αλλάξω ότι έγινε. Ούτε πρέπει να σε λυπάμαι και να σε συγχωρώ συνέχεια επειδή έχεις περάσει την κόλαση. Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμω ό,τι έγινε, σε κανέναν μα κανέναν δεν αξίζει, αλλά όλα αυτά είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Και εγώ θα προσπαθούσα να κλείσω έστω και λίγο τις πληγές σου, μα δεν με αφήνεις καν να προσπαθήσω. Δεν μπορώ να σε πλησιασω αν συνεχώς φεύγεις μακριά μου.
Ίσως αυτό ήταν και το λάθος μου, σε πήρα πολύ στα σοβαρά από την αρχή. Εσύ όμως είχες συνηθίσει αλλιώς μάλλον και όσα σου έδωσα ήταν υπερβολικά για να τ'αντέξεις.
Εφόσον λοιπόν δεν έχεις μάθει να λες την αλήθεια, εκτός αν είναι αυτοκαταστροφική, και δεν ψάχνεις μια σχέση αλλά έναν άνθρωπο να παίρνει, να παίρνει, να παίρνει μέχρι να μην μείνει τίποτα από εσένα, εγώ δεν πληρούσα τις προϋποθέσεις.
Αλλά και όλα αυτά να μην ισχύουν, πάλι δεν είχα ελπίδα. Ας πούμε ότι η ψυχοπαθολογία σου δεν έπαιξε καθόλου το ρόλο της... Πάλι εκείνη θα διάλεγες. Την είχες διαλέξει πολύ πριν έρθω εγώ και κάτι μου λέει ότι το ήξερες. Σκέφτηκες απλά να παίξεις μαζί μου γιατί εντάξει είχες ένα μικρό ενδιαφέρον και ήμουν καλή απασχόληση για να μην σκέφτεσαι την άλλη. Ξέρω, το ίδιο σκέφτομαι και εγώ αυτές τις μέρες. Ξέρω πόσο ωραίο είναι να απασχολείς το μυαλό με πράγματα που δεν έχουν σημασία. Δεν θα έκανα όμως σχέση, ούτε θα έπιανα κάποιον να του πω όλα όσα θα ήθελα να πω σε εσένα, απλά για να λέω ότι κάπου τα είπα. Εδώ είναι η διαφορά μας. Εσύ όμως το έκανες και είμαι σίγουρη μπορείς πολύ εύκολα να το ξανακάνεις και έτσι ο κύκλος γυρνάει πάλι στο να επιβεβαιώσεις την μειονεξια κι την αίσθηση που έχεις ότι δν αξίζεις αγάπη. Αφού θα θυμώσω εγώ, θα τσακωθουμε θα σε ρωτήσω γιατί το έκανες όλο αυτό και θα μου πεις έτσι είμαι και το ήξερα ότι δεν θα με αγαπούσες κλπ κλπ, θα έχεις επιτύχει το στόχο σου.
Στην πραγματικότητα δεν σε νοιάζει καθόλου τι νιώθω. Αυτό φάνηκε ούτως ή άλλως όταν την ημέρα των γενεθλίων μου ενώ τους έβλεπες όλους να γράφουν ευχές δεν έστειλες ένα χρόνια πολλά. Μια ευχή, ξερή, δεν περίμενα κάτι τρομερό. Αλλά δεν περίμενα και να με αγνοήσεις τόσο επιδεικτικά. Αυτό πόνεσε, πολύ. Και δεν ξέρω γιατί δν στο είπα όταν μιλήσαμε. Ίσως γιατί πιστεύω ότι και να στο πω, η δικαιολογία σου θα με εκνευρίσει και θα με πονέσει τόσο που προτιμώ να μην το αναφέρω καν.
Το συμπέρασμα είναι πως μου φερθηκες πολύ άσχημα. Και είναι από τις φορές που δεν μπορώ να καταλογίσω στον εαυτό μου τίποτα. Πίστεψε με προσπάθησα ( και γενικά δεν δυσκολεύομαι να μου καταλογίζω ευθύνες) να βρω τι έκανα λάθος και έφυγες, τι να αλλάξω για να γυρίσεις πίσω, αλλά κάθε φορά καταλήγω στο ίδιο. Είναι που, όπως είπα, δεν είχα ποτέ ούτε μια ελπίδα. Μόνος σου το άρχισες, μόνος σου το τελείωσες. Δεν με ρώτησες ποτέ. Δεν πρόλαβα καν να το σκεφτώ.
Δεν μου άξιζε γαμωτο. Αυτή τη φορά, δεν μου άξιζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου