Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

I love the way you lie.


Είναι που νόμιζα είχα χτίσει τείχη από πέτρα και τελικά ήταν άμμος. Είναι που νόμιζα πως σε μισούσα, πως δεν ήθελα να σε δω και να σου μιλήσω αλλά κάθομαι και μετρώ τα λεπτά πάνω από το τηλέφωνο. Είναι που νόμιζα πως δεν με πονάνε οι δικές σου πληγές όσο δεν τις βλέπω. Εσύ όμως περπατάς γυμνός και το φως πέφτει ακριβώς πάνω στο σχισμένο δέρμα σου σχίζοντας και το δικό μου. Είναι που ξεχάστηκα για λίγο και σκέφτηκα πως ήμουν πριν έρθεις εσύ. Γεμάτη από χρώματα και τώρα ψάχνω την σωτηρία μου στο άσπρο. Το άσπρο που τόσο αγαπάς γιατί δεν σου μοιάζει. Το άσπρο που κυνηγάς και σε κάνει να απαρνιέσαι όλα τα χρώματα. Δεν σου είπαν ομως μωρό μου ότι το άσπρο, περιέχει όλα τα χρώματα του κόσμου?  Είναι που μιλάω σε  καινούργιους ανθρώπους και σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να μιλάω μαζί σου. Πως φοβάμαι να σε πληγώσω, έστω και με το παιχνίδι που παίζεις, γιατί δεν θέλω να πονέσεις ποτέ ξανά. Είναι που οι χαρές μου ξεθωριάζουν στην ανάμνηση σου και δεν μου μένει τίποτα να κρατηθώ. Πάντα μα πάντα με νικάς. Είναι που δεν μπορώ να προχωρήσω, γιατί φοβάμαι ότι δεν θα με βρεις. Σε κάθε βήμα με κρατάει η  ίδια αλυσίδα: "κι αν γυρίσει?"

Δεν υπάρχουν σχόλια: