Unexpected.

Χθες: Ξεκίνησε η μέρα πολύ πολύ όμορφα, με την καλύτερη παρέα που θα μπορούσα να έχω, και όσο προχωρούσε γινόταν όλο και καλύτερη. Όπως κάθε μέρα άλλωστε που βλέπω τον Β.
Όταν λοιπόν μπήκαμε στο λεωφορείο, είχε φτάσει η ώρα 10 παρά, πολύ κοντά στο τέλος της μέρας και μόνο εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιησα ότι δν σε είχα σκεφτεί καθόλου όλη μέρα. Όλη μέρα!  Δεν είχα μιλήσει για σένα, δεν είχα σκεφτεί πως όλα θα ήταν καλύτερα αν ήσουν μαζί μου (γιατί δν σε είχα ανάγκη), δεν είχα αναρωτηθεί τι κάνεις, δεν κοίταξα το κινητό μ για τα likes σου, και είχα προνοησει από νωρίς σβήνοντας τις ειδοποιήσεις από την συνομιλία που για κακή μου τύχη είμαστε μαζί. Χαμογέλασα και γύρισα πάλι προς τον Χ. που τραγουδούσε.
Η μέρα τελείωνε. Σκέφτηκα πως επιτέλους θα μπορούσα να πω ότι είχα μια καλή μέρα. Μόνο με όμορφες στιγμές και μερικούς από τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Σχεδόν ένιωθα πως θα σκάσω από ευτυχία και είχα να το νιώσω αυτό πολύ καιρό.
Όλα ήταν υπέροχα.

Ήταν μέχρι να καταστραφουν ξανά. Αλλά ξέρεις τι ? Ίσως το χρειαζόμουν. Για να σταματήσω να αναβάλω το αναπόφευκτο. Και να σταματήσω να δίνω δικαιολογίες στους άλλους και στον εαυτό μου.

Και μετά ο Β. μου έστελνε φωτογραφίες και βίντεο και γύρισα πάλι, λίγες ώρες πίσω, που όλα ήταν όμορφα.

Σήμερα: τι συμβαίνει με τις Τετάρτες ? Αλήθεια, κάτι πρέπει να συμβαίνει γιατί κάθε Τετάρτη είναι σαν μια Kinder έκπληξη. Τετάρτη ήταν όταν μου είχαν στείλει για εκείνη τη συνέντευξη, Τετάρτη ήταν όταν είχα πετύχει την Α. και την Σ. σε ένα μαγαζί και την ίδια μέρα είχες κάνει like σε εκείνο το τραγούδι μου ( χαζό ναι αλλά έχει σημασία),  Τετάρτη ήταν νομίζω όταν είχες κάνει εκείνο το απίστευτο σχόλιο ότι θα πάμε μαζί σε εκείνο το μέρος. (ποτέ δν έγινε εννοείται).
Γενικά οι Τετάρτες έχουν εκπλήξεις. Ίσως για να ισοφαρισουν με την βαρεμάρα της σχολής. Σήμερα λοιπόν αποφασισες ότι τι ? Πέρασε ο καιρός της τιμωρίας μου και δικαιούμαι αγάπη ? Ίσως είναι κ αυτό.  Αλλά κυρίως νομίζω ότι κατάλαβες, όπως και εγώ, ότι θα αναγκαστούμε να ανεχομαστε ο ένας τον άλλον από δω και πέρα αρκετά συχνά μιας και μπήκαμε στο ίδιο προτζεκτ. Κατάλαβες επίσης ότι δεν γίνεται μπροστά στα φιλαράκια σου να φαινεσαι κάφρος οπότε λες, ας βάλω τη μάσκα μου. Να σου πω κάτι σε βαρέθηκα πια...

Anyway νόμιζα ότι αυτή θα ήταν η σημερινή έκπληξη αλλά όχι. Οοοχι δεν ήταν μόνο αυτή.
Μπήκα στο λεωφορείο και μέσα στο χαμό και τον κόσμο που προσπαθούσε να περάσει, είδα ένα πρόσωπο που μου φάνηκε πολύ γνωστό. Στο ορκίζομαι ήταν αυτή.  Είμαι σίγουρη ότι ήταν αυτή. Το ποσοστό να κάνω λάθος είναι 1%. Φορούσε μέχρι και το ίδιο πουκάμισο που είχα δει στη φώτο της.
Και τότε παγωσα. Προσπάθησα να κάτσω σε ένα σημείο να την κοιτάω χωρίς να με βλέπει. Αδύνατον. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι με κοιτούσε και εκείνη. Εγώ ήξερα ποια ήταν, εκείνη όμως ? Δεν μπορεί να ήξερε το πρόσωπο μου, δν γίνεται να βρήκε φωτογραφίες μου. Ή βρήκε? Και αν είναι αυτή τι κάνει εδώ, στο ίδιο λεωφορείο με εμένα, στην ίδια περιοχή με εμένα ? Άρχισα να νιώθω διαφορά αρνητικά συναισθήματα αλλά γρήγορα θυμήθηκα πως αυτή δν με πληγωσε αλλά εσύ. Εσύ πληγωσες και τις δύο μας..
Ίσως θα έπρεπε να της μιλήσω. Αλλά πως να ξεκινήσεις τέτοια συζήτηση.
Απλά είναι λίγο creepy το ότι πριν λίγες μέρες είχα γράψει εδώ ότι θέλω να την γνωρίσω και να σε θαψουμε παρέα (νομίζω κ σήμερα το πρωί το σκεφτόμουν)  και μετά την πετυχαίνω στο λεωφορείο. Ενώ δν έχουμε συναντηθεί ποτέ.
 Τέλοσπαντων κάποια στιγμή κατέβηκε και δεν πρόλαβα καν να τη ρωτήσω το όνομα της. Είμαι σίγουρη όμως ότι ήταν αυτή.
Αλλά και να ήταν ? Τι σημασία έχει..