Τρίτη 24 Μαΐου 2016

οι εραστές του απόλυτου τίποτα.



είναι ένα τραγούδι που με θλίβει και με ανακουφίζει ταυτόχρονα. 
κι αυτό γιατί δίνει φωνή στην ψυχή μου.


Με χλεύασαν, γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς
Σου είπαν «Βγάλε τα γυαλιά» και σε χαστούκισαν, 
γιατί ζήλευαν την εφηβεία σου

Μας πήραν τα παιχνίδια μας
και τα κατέστρεψαν, 
γιατί φοβούνταν τα όνειρα μας...

Μας μίσησαν, γιατί μυρίζαμε αγάπη...
Μας φόρεσαν το στέμμα τελικά
οι εραστές του απόλυτου τίποτα.

Με δίκασαν, γιατί έβλεπα, ενώ αυτοί ήταν τυφλοί
Με μία κάμερα στο σπίτι σου σε διέσυραν, 
γιατί ζήλευαν τους έρωτες σου

Μας έδειξαν τα όπλα τους
και μας απείλησαν, 
γιατί τους τρόμαζε η σιωπή μας...

Μας σταύρωσαν, γιατί μιλούσαμε για ειρήνη
Μας έκαναν θεούς τους τελικά
οι εραστές του απόλυτου τίποτα.

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

κι αν θα χαθώ σε ποιον θα λείψω.


Όλον αυτό το καιρό εύχομαι για ένα θαύμα που θα με ξεκολλήσει από εδώ και θα με στείλει και στην πιο απομονωμένη άκρη της Αφρικής με 10 ανθρώπους που δεν μιλούν την γλώσσα μου και δεν ξέρουν το όνομα μου. Αν μπορώ και να τους βοηθήσω ακόμα καλύτερα. Ναι τα κίνητρα μου είναι τελείως εγωιστικά αλλά αν κάποιος εμφανιζόταν τώρα και μου έλεγε θα σε στείλω σε ένα μέρος που δεν το έχει ο χάρτης να κουβαλάς νερό ή οτιδήποτε, θα το έκανα. Και ο λόγος που θα το έκανα είναι πολύ απλός. Χρειάζομαι χρόνο μακρυά από όλους και από όλα να αδειάσει το μυαλό μου και η ψυχή μου από τα πάντα. Καλά και άσχημα. Να αδειάσω από τους άλλους για να βρω εμένα.

Νομίζω οτι ο καλύτερος τρόπος για να βρεις/θεραπεύσεις τον εαυτό σου είναι βοηθώντας κάποιον άλλον. Μου έχει κολλήσει αυτή η ιδέα στο κεφάλι εδώ και καιρό. Μακάρι να έφευγα αύριο κιόλας.. Μακάρι να έφευγα.. 

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Πόσο μαρεσει ο τρόπος που μ'αγαπάς

Το άτομο που πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή, δεν θα επενδύσει την λίμπιντο σε εξωτερικό αντικείμενο, αλλά θα φροντίσει ώστε αυτή να επιστραφεί στον εαυτό του.


Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Μπύρα.

Κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι να μπορούσα να γεμίσω τον οργανισμό και το μυαλό μου με αυτό απαίσιο άγευστο υγρό που ονομάζουν μπύρα. Τρία, πέντε, εφτά μπουκάλια, όσα ήπιαν και εκείνοι. Ίσως και περισσότερα. Αλλά την σιχαίνομαι τη μπύρα, και σήμερα δεν ήθελα να χάσω τίποτα από όσα ζούσα μέσα στη ζαλαδα φτηνου αλκοόλ. Δεν έβαλα στο στόμα μου ούτε μια γουλιά. Πόσο το μετανιώνω τώρα... Να που εκείνοι θα κοιμηθουν σαν πουλάκια από τη ζαλαδα και εγώ είμαι για άλλη μια νύχτα ξαγρυπνη, να σκέφτομαι, να σκέφτομαι, να σκέφτομαι....

Αλλά και να έπινα ? Πάλι εδώ θα ήμουν. Πάλι θα σκεφτόμουν, πάλι θα έγραφα.  Γιατί όσα μπουκάλια φτηνής μπύρας και αν αναγκασω τον εαυτό μου να πιει δεν θα σταματήσει αυτός ο πόνος.. Δεν θα με πιάσει  καν ζαλαδα. Ίσα ίσα που όλα θα γίνουν χειρότερα.

Και μέσα σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο που βρωμάει μοναξιά δεν έχω καμία σωτηρία. Όσες νύχτες και αν κοιμηθώ με το φως ανοιχτό,  τα τέρατα θα επιστρέφουν.

Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζωνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το `καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Sometimes I think about him and I remember his smell and the taste of his kiss. And I think that I'm never going to find that smell or that taste again, and that makes me sad. And yes,maybe he was the sweetest kiss I ever tasted and the most hypnotizing scent I ever knew, I'm sure I will never find anything like this again. But I will find another kind of sweet taste or magic scent. Because that's how things work. And when I do, I will finally move on. 

I survived every one of your goodbyes.

Η αλήθεια είναι ότι τα κατάφερα και έμεινα μακριά σου και γελούσα χωρίς εσένα δίπλα μου, μέχρι που στιγμές στιγμές, με αγαπούσα κιόλας. Τα κατάφερα μόνη μου.. Παρολες τις μαύρες μέρες και τις στιγμές που ακόμα με πιάνουν απροετοιμαστη οι εικόνες σου. Προχωράω με αργά και μερικές φορές όχι τόσο σταθερά βήματα.  Αλλά πέρα από τον πόνο που έχω υποστεί και με έχει διαλύσει, πρέπει να αναγνωρίσω στον εαυτό μου ότι τα κατάφερα και μόνη μου.. Χωρίς κανέναν. Στις μαύρες νύχτες μου και στις σκοτεινές μέρες μου ήμουν μόνη. Μόνη μου!!! Και όσα επέζησα και ξεπέρασα τα χρωστάω μόνο στον εαυτό μου! Όλοι οι άλλοι έρχονται και φεύγουν.. Και συνήθως στα μαύρα όλοι φεύγουν. Όλα τα έχω καταφέρει μόνη μου. 

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Πονάω χωρίς εσένα

Τις μισώ αυτές τις νύχτες που δεν ξημερώνουν ποτέ.. Το μισώ που λείπεις..

Τους μιλάω και δεν καταλαβαίνουν.
Και εσύ λείπεις. Το Πάσχα μου ήταν τόσο δύσκολο... Κάθε μέρα σε ο,τι έκανα θυμόμουν εσένα... Το Πάσχα είναι γεμάτο από εσένα. Το ξέρω ότι με είδες να κλαίω... Ένιωθα τόσα πολλά που ήταν αδύνατον να τα κρατήσω μέσα μου... Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ τι σημαίνει "Μεγάλη Παρασκευή" μέχρι φέτος. Ευτυχώς που έτυχε κ δεν πήγα στην εκκλησία μαζί με τους άλλους. Έφτανε να ακούσω τη λειτουργία από το μπαλκόνι και να λυγίσω στο "ω γλυκύ μου Εαρ".  Εγώ, η αντιχριστη, να βλέπω τη λειτουργία στην τηλεόραση και να έχω πλανταξει στο κλάμα... όπως εκείνη τη μέρα που έφυγες... Από τότε είχα να κλαψω... Αλήθεια στο λέω. Δν μπορώ ούτε το κλάμα να χαρίσω στον εαυτό μου πια. Αλλά εκείνη τη μέρα είχα κουρνιασει στον καναπέ και δν μπορούσα να σταματήσω..  Είδα σχεδόν όλη τη λειτουργία, με κλάματα που γίνονταν λυγμοι και πάλι κλάματα..

Και σήμερα...σήμερα στη μέρα της μητέρας το μόνο που σκέφτομαι είναι εσένα σε εκείνο το απαίσιο κρεβάτι με τα μάτια σου κλειστά, που δεν με άκουγες να σου λέω χρόνια πολλά. Γιατί ήσουν η μητέρα μου και εσύ. Και σε λίγες μέρες φτάνει η μέρα που έφυγες. Ένας χρόνος από τότε... Και νιώθω λες και έφυγες εχθές. Ακόμα πονάει. Ακόμα μοιάζει άδικο.

Πονάω... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Δεν έχω τη δύναμη. Θα ήθελα λίγη δύναμη. Να ξανασηκωθω. Ξέρω όμως ότι θα χρειαστεί όλη μ η δύναμη να κρατήσω τη Σοφία, εκείνη τη μέρα..να την σφιξω πάνω μου μέχρι να μη σε νιώθουμε να λείπεις πια. Και αν την δεις πως γατζωνεται πάνω μου... Θα ξέρεις. Όπως έκανες κ εσύ.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν θα κρατώ τη Σοφία και τη μαμά και τα κορίτσια, τη θεία. Δεν μου μένει άλλη δύναμη.. Δεν μου μένει ούτε σταγόνα για να κρατήσω εμένα. Γιαυτό φροντίζω, όταν δεν αντέχω άλλο και πέφτω κάτω, να μη με βλέπει κανείς., 

Παρασκευή 6 Μαΐου 2016


και για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, κανείς δεν πρόκειται ποτέ να νοιαστεί, να καταλάβει ή να μείνει. Στις δύσκολες ώρες πάντα μόνη ήμουν και πάντα μόνη θα είμαι. Όλα τα άλλα είναι απλά θόρυβος.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Είσαι αρχίδι.

Ο τρόπος που βγάζεις προς τα έξω τις ανασφάλειες σου λεει τα παντα για το χαρακτηρα σου. Κανενός είδους ανασφάλεια δε δικαιολογεί το να είσαι αρχιδι. Σταματήστε να ρομαντικοποιειτε καταστασεις τυπου “Ειμαι κυνικός και δε νοιάζομαι για κανεναν γιατι κανεις δε νοιάστηκε για μένα”. Οχι. Είσαι αρχιδι.
Νιώθω μόνη μου. Δεν με αφήνει αυτό το συναίσθημα ποτέ... Όμως η αλήθεια του πόσο μόνη είμαι πραγματικά, όχι με αφορμή ένα άτομο, αλλά σαν γεγονός, σαν μια καθολική κατάσταση, πέφτει πάνω μου σαν κύμα που χτυπάει βράχο. Με διαλύει γιατί είμαι πραγματικά ολομοναχη.  Στα δύσκολα πάντα ήμουν. Ποτέ δεν ταίριαξα. Ποτέ δεν έγινα κομμάτι. Ήμουν πάντα ένα μισοτελειωμενο ολόκληρο αυθαίρετο κάτι. Αυτό ήμουν. Ένα κάτι, με ιδιότητες να μεταμορφωνομαι σε οτιδήποτε θέλουν οι άλλοι. Και τι κατάλαβα ? Όταν με βαριούνταν, γινόμουν το τίποτα.  

Τρίτη 3 Μαΐου 2016

All I ever wanted was you.

Ακούω αυτό το τραγούδι από προχθές που έπαιξε στο αμάξι και χάθηκα στους στίχους του.

Ψάχνω να βρω η αντωνυμία που αναφέρεται. Είναι πληθυντικός, και αναφέρεται σε όλους τους ανθρώπους στη ζωή μου που τους άνοιξα μια πόρτα και εκείνοι πέταξαν το κλειδί ? Είναι ενικός και αναφέρεται σε ένα άτομο που έχει ανοίξει όλες τις πόρτες μου και μπαινοβγαινει όποτε θέλει ? Και αν ναι, ποιος είναι αυτός?

Γιατί δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να βρω έναν άνθρωπο που να με ξέρει, από όλες τις πλευρές, κυρίως τις άσχημες, και να θέλει ν είναι δίπλα μου. Να με αγαπάει και να κατανοεί την ανάγκη που έχω για συντροφιά.

Μου φαίνεται πως όλοι βλέπουν όσα θέλουν να βλέπουν και ύστερα εγώ προσπαθώ να διατηρησω το ρόλο που μου έχουν αναθέσει με αποτέλεσμα ο κύκλος να συνεχίζεται. Και το περίεργο είναι πως ποτέ κανείς δεν φαίνεται να νιώθει την απουσία μου όσο εγώ νιώθω τη δικιά τους. Γιατί ποτέ κανείς δν με είχε στο μυαλό του ως άνθρωπο αλλά ως την εύκολη λύση, τη κοπέλα της μιας νύχτας, την γκομενα που πέφτει εύκολα.

Αλλά εγώ τι είμαι ? Δεν ξέρω και ούτε θα μάθω ποτέ μάλλον.

Απλά θα παρακολουθώ ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν, μέχρι κάποια στιγμή να φύγω κ εγώ.

3/5

Το κατάλαβα. Η πρόταση αυτή κρύβει το παράπονο όλης της ζωής μου. Δεν θέλω τίποτα ψεύτικο και τυπικό. Δεν θέλω τα δώρα, τα γλυκόλογα και τις ρομαντικές μαλακίες. Δεν θέλω να με καθυσηχαζετε και να πέφτω βαθύτερα στο λάκο μου. Θέλω έναν αληθινό άνθρωπο. Θέλω την αλήθεια σας. Να μου τη χαρίσετε γιατί πιστεύετε ότι είμαι άξια να σας γνωρίσω. Αυτό θέλω. Να σας γνωρίσω. Και να με γνωρίσετε. Να δώσουμε πράγματα ο ένας στον άλλον. Να ζήσουμε κάτι που θα αξίζει να το θυμόμαστε. Να είμαστε πραγματικά ο ένας στην ζωή του άλλου. Να είμαι το τηλέφωνο στις 4 τα ξημερώματα για ποτό/βόλτα/παρηγοριά. Όχι επειδή δεν έχετε άλλον, αλλά επειδή θέλετε να είστε μαζί μου. Θέλω οι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μου να έχουν κάποιο νόημα. Δεν θέλω να βλέπω όσα δίνω να πετιούνται.