Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Νιώθω μόνη μου. Δεν με αφήνει αυτό το συναίσθημα ποτέ... Όμως η αλήθεια του πόσο μόνη είμαι πραγματικά, όχι με αφορμή ένα άτομο, αλλά σαν γεγονός, σαν μια καθολική κατάσταση, πέφτει πάνω μου σαν κύμα που χτυπάει βράχο. Με διαλύει γιατί είμαι πραγματικά ολομοναχη.  Στα δύσκολα πάντα ήμουν. Ποτέ δεν ταίριαξα. Ποτέ δεν έγινα κομμάτι. Ήμουν πάντα ένα μισοτελειωμενο ολόκληρο αυθαίρετο κάτι. Αυτό ήμουν. Ένα κάτι, με ιδιότητες να μεταμορφωνομαι σε οτιδήποτε θέλουν οι άλλοι. Και τι κατάλαβα ? Όταν με βαριούνταν, γινόμουν το τίποτα.  

Δεν υπάρχουν σχόλια: