Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Πονάω χωρίς εσένα

Τις μισώ αυτές τις νύχτες που δεν ξημερώνουν ποτέ.. Το μισώ που λείπεις..

Τους μιλάω και δεν καταλαβαίνουν.
Και εσύ λείπεις. Το Πάσχα μου ήταν τόσο δύσκολο... Κάθε μέρα σε ο,τι έκανα θυμόμουν εσένα... Το Πάσχα είναι γεμάτο από εσένα. Το ξέρω ότι με είδες να κλαίω... Ένιωθα τόσα πολλά που ήταν αδύνατον να τα κρατήσω μέσα μου... Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ τι σημαίνει "Μεγάλη Παρασκευή" μέχρι φέτος. Ευτυχώς που έτυχε κ δεν πήγα στην εκκλησία μαζί με τους άλλους. Έφτανε να ακούσω τη λειτουργία από το μπαλκόνι και να λυγίσω στο "ω γλυκύ μου Εαρ".  Εγώ, η αντιχριστη, να βλέπω τη λειτουργία στην τηλεόραση και να έχω πλανταξει στο κλάμα... όπως εκείνη τη μέρα που έφυγες... Από τότε είχα να κλαψω... Αλήθεια στο λέω. Δν μπορώ ούτε το κλάμα να χαρίσω στον εαυτό μου πια. Αλλά εκείνη τη μέρα είχα κουρνιασει στον καναπέ και δν μπορούσα να σταματήσω..  Είδα σχεδόν όλη τη λειτουργία, με κλάματα που γίνονταν λυγμοι και πάλι κλάματα..

Και σήμερα...σήμερα στη μέρα της μητέρας το μόνο που σκέφτομαι είναι εσένα σε εκείνο το απαίσιο κρεβάτι με τα μάτια σου κλειστά, που δεν με άκουγες να σου λέω χρόνια πολλά. Γιατί ήσουν η μητέρα μου και εσύ. Και σε λίγες μέρες φτάνει η μέρα που έφυγες. Ένας χρόνος από τότε... Και νιώθω λες και έφυγες εχθές. Ακόμα πονάει. Ακόμα μοιάζει άδικο.

Πονάω... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Δεν έχω τη δύναμη. Θα ήθελα λίγη δύναμη. Να ξανασηκωθω. Ξέρω όμως ότι θα χρειαστεί όλη μ η δύναμη να κρατήσω τη Σοφία, εκείνη τη μέρα..να την σφιξω πάνω μου μέχρι να μη σε νιώθουμε να λείπεις πια. Και αν την δεις πως γατζωνεται πάνω μου... Θα ξέρεις. Όπως έκανες κ εσύ.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν θα κρατώ τη Σοφία και τη μαμά και τα κορίτσια, τη θεία. Δεν μου μένει άλλη δύναμη.. Δεν μου μένει ούτε σταγόνα για να κρατήσω εμένα. Γιαυτό φροντίζω, όταν δεν αντέχω άλλο και πέφτω κάτω, να μη με βλέπει κανείς., 

Δεν υπάρχουν σχόλια: