Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

Τον ακούω να μου λέει " είσαι τόσο καλός άνθρωπος ", "έχεις χρυσή καρδιά"  και μου έρχεται να φωνάξω μέχρι να δει ότι κάνει τόσο λάθος.

Πάντα, μα πάντα, όταν μου έλεγαν,

τι καλό παιδί που είσαι, 
το καλύτερο παιδί,
ήσυχο, 
ευγενικό, 
σπάνια υπάρχουν πια τέτοιοι άνθρωποι...

Αναρωτιόμουν μέσα μου, για μένα λένε ? Ποτέ δεν τα πίστευα αυτά για μένα ειδικά από ανθρώπους που ήξερα ότι δν με γνωρίζουν αρκετά καλά ώστε να μπορούν να δικαιολογησουν αυτή την άποψη. Γρήγορα βέβαια κατάλαβα ότι κανείς πραγματικά δν με γνωρίζει. Ούτε εγώ δεν γνωρίζω τον εαυτό μου. Πως μπορεί λοιπόν κάποιος άλλος να λέει σε μένα ότι είμαι καλός άνθρωπος, ενώ ούτε εγώ η ίδια δν ξέρω τι είμαι. Εν μέρη λοιπόν η δυσπιστια μου οφείλεται σε αυτό.

Από την άλλη, όσο σκέφτομαι τι μαλακίες κάνω στους ανθρώπους γύρω μου είναι μερικές φορές να απορεις πως έχω ακόμα ανθρώπους που μου μιλάνε. Είμαι των άκρων.
Ίσως είμαι οριακή.
Που να ξέρω όμως. Λες και πήγα ποτέ για θεραπεία... Αλλά γιατί να πάω ? Για να μου γκρεμίσει όλες τις άμυνες που έχω φτιάξει με τόσο κόπο και πόνο ? Ή για να μου βάλει μπροστά μου τον καθρέφτη και να δω το τέρας που προσπαθώ να κρύψω τόσα χρόνια από τα μάτια του κόσμου, και ακόμα περισσότερο από τα δικά μου.

Δν ξέρω αν είναι κομμάτι τις ενηλικιωσης αλλά νομίζω ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και χειρότερη / αναγνωρίζω περισσότερες απο τις μαλακίες που κάνω.

Ξέρεις δν χρειάζεται να βρίσεις κάποιον ή να τσακωθεις άσχημα για να τον πληγώσεις. Φτάνει απλά να του δείξεις με τις πράξεις σου ότι πετάς στα σκουπίδια όλα οσα σου έδωσε.

Μερικές φορές γυρνάω το κεφάλι μου, κοιτάζω πίσω και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Όχι για μένα, αλλά για αυτά που έχω κάνει και τον τόσο ηλίθιο τρόπο που αντιμετωπίζω καταστάσεις/ ανθρώπους. Φοβάμαι τόσο πολύ που μπορεί να σου κλείσω την πόρτα στα μούτρα απλά για να μην σε ακούσω να μου λες αντίο.

Φλυαρω πάλι. Νομίζω ότι γράφοντας κάτι θα αλλάξει. Μακάρι να γινόταν έτσι. Θα είχε και τούτη η σελίδα κάποιο νόημα.

Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα και άκουγα συνεχώς τα καλύτερα λόγια. Και ίσως κάποια από αυτά να ήταν αληθινά. Όμως δεν τα πίστεψα ποτέ... Ή ίσως τα πίστεψα, και προσαρμοστηκα σε αυτό τον ρόλο που μου έδιναν και ήμασταν όλοι χαρούμενοι. Αλλά πάντα, μέχρι και σήμερα, έχω την αίσθηση ότι όλη η ζωή μου είναι κάποιος ρόλος που μου δίνουν οι άνθρωποι γύρω μου και εγώ απλά τον αποδέχομαι. Και αυτό γιατί δν ξέρω ποια είμαι και τι θέλω και που πάω.

Μέχρι που εμφανίζεται κάποιος που μου λέει όλα αυτά τα λόγια που άκουγα τόσα χρόνια και ξαφνικά τα νιώθω. Νιώθω ότι μπορώ να γίνω αυτό που βλέπει σε μένα. Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και να βρω επιτέλους την αλήθεια για μένα... Δεν έχω ξανανιώσει τέτοια ηρεμία.. Σκεφτόμουν, αυτός ο άνθρωπος έχει δει μέσα μου, τα σκοτάδια μου, και πάλι μου λέει ότι το φως μου είναι δυνατότερο.

Το ήξερα όμως τότε πως όσο φως και αν έβλεπε κάποια στιγμή το σκοτάδι μου θα επέστρεφε και θα με έπαιρνε μέσα του. Έτσι κ έγινε..

Και αυτό είναι που μετανιώνω. Λογικά με είδες, τώρα..είδες ποια είμαι.. Ότι είμαι... Και κατάλαβες ότι έκανες λάθος. Όπως όλοι.. Λυπάμαι για αυτό. Σου είχα πει, ότι δν είναι έτσι όπως τα λες, στο είχα πει ότι δν είμαι τόσο καλή όσο νομίζετε. Και να που είδες ότι έχω δίκιο. Και ντρέπομαι. Ντρέπομαι σαν κάποιον που έχει βγει γυμνός στο δρόμο. Νιώθω ότι είδες κάτι που έκρυβα... ( μην μου πείτε πόση θεραπεία χρειάζομαι το ξέρω).