Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ στο αμάξι της.
Γυρνώντας από σινεμά, ήμασταν και οι δυο σιωπηλές, ακουγόταν μόνο το ραδιόφωνο και μερικά παράσιτα.
Κοιτούσα έξω από το παράθυρο και μέσα στις σκόρπιες σκέψεις μου, εμφανίστηκαν εικόνες σου γιαγιά μου. Ένιωσα τοσο έντονα την απουσία σου και δεν πρόλαβα την έκρηξη που έγινε μέσα μου. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα που πάσχιζα να μην ξεχειλίσουν, αλλά δεν μπορούσα... Έκρυψα το κεφάλι μου στα χέρια μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Έκλαιγα και ένιωθα την ψυχή μου να αδειάζει με κάθε δάκρυ. Έκλαιγα γιατι δεν μπορούσε το σώμα μου να κρατήσει άλλο μέσα του όσα ένιωθε. Η μουσική ήταν δυνατά και οι λυγμοί μου μπλέκονταν στους στίχους. Καθόμουν ακριβώς δίπλα της, κλαίγοντας χωρίς να έχω δύναμη να σταματήσω και... δεν είχε καταλάβει τίποτα. Στην αρχή νόμιζα οτι ηθελε να μου δώσει χρόνο αλλά δεν είχε καν γυρίσει το κεφάλι από το τιμόνι να με  κοιτάξει. Η μόνη κίνηση που έκανε ήταν προς το ραδιόφωνο κάθε φορά που δεν της άρεσε το τραγούδι. Δεν ήξερα αν ήθελα να με καταλάβει ή οχι, αλλά μέσα σε μια ώρα δρόμο που κάναμε και έκλαιγα ασταμάτητα  μου φάνηκε απίστευτο να μην έχει καταλάβει τίποτα. Κι όμως, ποτέ δεν μου είπε κάτι. Ακόμα δεν ξέρω αν κατάλαβε ή οχι. 

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

What else?

Ταξίδια, βιβλία και θάλασσα.
Είχα ξεχάσει πόσο με ηρεμεί να ταξιδεύω μόνη μου.. 

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016

Το πάρτυ



Άκουσα αυτό το τραγούδι και θυμήθηκα εκείνο το πάρτυ πριν πολλά χρόνια στο υπόγειο της, με πατατάκια, αναψυκτικά και μπύρες. Τότε που τα πάρτυ ήταν ό,τι πιο συναρπαστικό, με τα γλυκά παιδικά φλερτ και τα ντροπαλά φιλιά στον καναπέ, που κολλούσε ο ένας πάνω στον άλλον σαν μαγνήτες. Και η μουσική έπαιζε για ώρες, ακόμα και όταν είχαν τελειώσει τα πατατάκια και τα αναψυκτικά. Αλλά όταν η μουσική σταματούσε το πάρτυ συνέχιζε με ψιθύρους και πνιχτά γελάκια στο σκοτάδι. Κάποιοι στο στρώμα στο πάτωμα και κάποιοι στο κρεβάτι ή στον καναπέ. Δυο χέρια μπλεγμένα από την στιγμή που έκλεισαν τα μάτια μέχρι το άλλο πρωί.  Σκόρπιες εικόνες από ένα μέλλον που δεν ήρθε ποτέ. 

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

στο άπειρο


Δώστε μου ένα ταξίδι σε ένα μέρος της γης με ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα
και χαμογελούν σαν να έχουν τα πάντα.